بریده‌هایی از کتاب شیعه در عصر غیبت

ای آسایش قلب! ای آقای من! غیبت تو خواب از دیدگانم رُبوده و بسترم را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سَلب نموده است.

ولی خدا، وصی دوازدهم رسول خدا (ص) و آخرین امام پس از او، غیبتی خواهد داشت که مدّت آن به طول می‌انجامد. ای اباخالد! همانا اهل زمان غیبت او که معتقد به امامتش و در انتظار ظهورش باشند، برترینِ اهل هر زمان هستند؛ زیرا که خدا - که یادش بلند مرتبه است - آن چنان بهره‌ای از عقل و فهم و معرفت به ایشان عطا کرده که غیبت در نزد آنان به منزله مشاهده است، و آنان را در آن زمان در رتبه مجاهدان شمشیرزن در رکاب رسول خدا (ص) قرار داده است. ایشان صاحبان راستین اخلاص و شیعیان بر حقّ ما و داعیان به سوی خدا در نهان و آشکارند.» امام سجّاد (ع)، در این حدیث شریف، مؤمنان زمان غیبت را - که منتظران ظهور امام (ع) هستند «برترینِ مردمِ همۀ زمان‌ها» خوانده است و می‌دانیم که در بیان امام معصوم (ع)، اغراق و مبالغه وجود ندارد.

پیامبر اکرم (ص) قرن‌ها قبل دربارۀ یتیمی زمان غیبت گوشزد کرده و فرموده‌اند: «اَشَدُّ مِنْ یتْمِ الیتیمِ الَّذی انْقَطَعَ عَنْ أبیهِ یتْمُ یتیمٍ انْقَطَعَ عن إمامِهِ ولا یقْدِرُ عَلَی الوُصُولِ اِلیه...؛ سخت‌تر از یتیمی آنکه از پدرش جدا شده، یتیمی آن یتیمی است که از امامش بریده شده و نمی‌تواند به او برسد [دسترسی به او ندارد]...».

خوشا به حال شیعیان ما! آنان که به ریسمان ما در غیبت قائم ما چنگ زنند، و بر ولایت ما و بیزاری از دشمنان ما پابرجا باشند، آنان از مایند و ما از ایشان. آنان به راستی ما را امام خود پسندیده‌اند و ما نیز ایشان را [به عنوان] شیعۀ خود پسندیده‌ایم. پس طوبی برای آنان که چه سعادتمند و خوشبخت‌اند! به خدا سوگند، آنان در روز قیامت با ما و در مراتب ما خواهند بود.» از روایت ارزشمند امام موسی کاظم (ع) می‌توان به رمز شیعگی حقیقی که سه نکتۀ مهمّ اشاره شده در روایت است، پی برد: ۱. تمسّک به ولایت ائمۀ اطهار (ع) در زمان غیبت امام زمان (ع) ۲. تولّی، دوستی حقیقی با دوستان اهل بیت (ع) ۳. تبرّی، دشمنی با دشمنان اهل بیت (ع)

ای آسایش قلب! ای آقای من! غیبت تو خواب از دیدگانم رُبوده و بسترم را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سَلب نموده است. ای آقای من! غیبت تو اندوهِ مرا به محنت و مصیبت ابدی پیوند داده و از دست دادن یکی پس از دیگری شما [ائمه] جمع و شُمار را نابود کرده است، من دیگر احساس نمی‌کنم اشکی را که از دیدگانم بر گریبانم روان است و ناله‌ای را که از مصایب و بلایای گذشته از سینه‌ام سر می‌کشد، جز آنچه را که در برابر دیدگانم مجسّم است و از همۀ گرفتاری‌ها بزرگتر، جانگدازتر، سخت‌تر و ناآشناتر است؛ ناملایماتی که با غضب تو در آمیخته و مصایبی که با خشم تو عَجین شده است.

در وصف شیعیان، حضرت علی بن الحسین (ع) فرمودند: «تَمْتَدُّ الْغَیبَةُ بِوَلِی اللهِ الثَّانی عَشَرَ مِنْ أوْصِیاءِ رَسُولِ اللهِ (ص) وَ الأَئِمَّةِ بَعْدَهُ. یا أباخالِد ٍ! إنَّ أهْلَ زَمانِ غَیبَتِهِ، الْقائِلُونَ بِإمامَتِهِ، الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ اَفْضَلُ أهْلِ کلِّ زَمانٍ، لِأنَّ اللهَ تَعالی ذِکرُهُ أعْطاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الأفْهامِ وَ الْمَعْرِفَةِ ما صارَتْ بِهِ الْغَیبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشاهَدَةِ، وَ جَعَلَهُمْ فی ذلِک الزَّمانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجاهِدینَ بَینَ یدَی رَسُولِ اللهِ (ص) بِالسَّیفِ. أولئک الْمُخْلِصُونَ حَقّاً، وَ شیعَتُنا صِدْقاً وَ الدُّعاةُ إلی دینِ اللهِ سِرّاً وَ جَهْراً