بریده‌هایی از کتاب شناخت ذهن و کنترل آن

شما ذهن نیستین اصالت وجودی شما در روح شماست که از طریق جسم و ذهن نمود پیدا می‌کند و ابراز وجود می‌کند.

رشد ذهن را می توان به مانند انبوهی از کاغذهای برچسبی دانست که از سمت دنیای بیرون بر خودِ واقعی زده می شود طوری که این خودِ واقعیِ کودک در طی رشد و نمو در زیر انبوهی از این برچسب‌ها پنهان شده و مدفون می شود و ذهن شروع به باور این برچسب‌ها می کند.

اصولاً مردمانی که خیلی تلاش نمی‌کنند عوض بشوند چشم امید به معجزات دارند.

"دیوانگی یعنی انجام کاری دوباره و دوباره و انتظار نتیجه متفاوت داشتن"

ماهیت منِ ذهنی از پرداختن به مکان موجود و زمان حاضر گریزان است و ما اکثرا در ساعات بیداریمان یا به خاطرات و مسایل گذشته فکر می‌کنیم و یا در فکر نقشه ها و کارهایی که در آینده پیش خواهدآمد هستیم وبه دنبال این عدم حضور در زمان حال طبیعتا همه جا هستیم الا آن جایی که جسم ما حضور دارد، ذهن ما یا دارد ما را برای یک اتفاق و شکست در گذشته ملامت می‌کند یا استرس و هیجان یک مساله در آینده را به ما وارد می‌کند.

رشد ذهن را می توان به مانند انبوهی از کاغذهای برچسبی دانست که از سمت دنیای بیرون بر خودِ واقعی زده می شود طوری که این خودِ واقعیِ کودک در طی رشد و نمو در زیر انبوهی از این برچسب‌ها پنهان شده و مدفون می شود و ذهن شروع به باور این برچسب‌ها می کند.

اصولاً مردمانی که خیلی تلاش نمی‌کنند عوض بشوند چشم امید به معجزات دارند.

شما اگر هر روز از اول جادۀ کرج چالوس به سمت شمال حرکت‌کنید هیچ وقت به اصفهان نمی‌رسید، چه با ماشین سواریِ شخصی، چه با اتوبوس چه با موتور و چه با پای پیاده، (اگر قرار باشه برسید باید یه بار کره زمین و کامل دور بزنید) شما باید برای رسیدن به مقصدِ اصفهان جهت حرکت خود را به سمت جنوب عوض‌کنید. برهمین اساس، با تکرار رفتار همیشگی، شما هر روز صبح که وارد امور زندگی می‌شوید به جای خاصی نمی‌رسید چه با کت و شلوار برندِ گران‌قیمت و چه با تیپ اسپورتتان، چه ادوکلن زده باشید و چه نزده باشید، مگر آنکه واقعا تصمیم گرفته باشید جهت زندگی خود را از حالت موجود تغییر بدهید.

این منیّت و میل به فردیّت بار منفی ندارد چرا که اگر نباشد میل به پیشرفت و زندگی از بین می‌رود، امکان حیات زمینی و غلبه بر مشکلات به وجود نمی‌آید، موتور محرکۀ حرکت روح بشر در کالبد فیزیکی در مسیر کمال بر اساس اختیار و درک این منیّت می‌باشد. اما اگر کنترل نشود این جدا بودن از هستی را مدام دامن می‌زند و هویت ذاتی ما را که خودِ واقعی است از دسترسی به منبع بی‌کران هستی منع خواهدکرد و این می‌شود همان سرطان فرد در طبیعت، مانند سلول سرطانی در بدن که بی‌توجه به سایر بافت‌ها و اندام‌ها عمل می‌کند و خود را جدای از یک کل هماهنگ می‌پندارد و در راستای هدف کل عمل نمی‌کند هم خود را نابود می‌کند هم به بقیه آسیب می‌زند.

گرایش بی حد و حصر به برنامه های جذاب تلویزیونی منجر به جامعه‌ای مصرفی، بی‌منطق، هیجانی و مدگرا می‌شود که مردمانش کاملا ذهنی عمل می‌کنند، خیلی خودآگاه نیستند و هیچ حسی از میل به تغییر ندارند و وقت و انرژی خود را بیهوده هدر می‌دهند.

۸ مطالعه کنید: مطالعه تنها کاری است که سعی کنید به آن عادت کنید چون در هر حالت ذهن به آن عادت نمی‌کند و تمام تلاشش این خواهد بود که کتاب را از دست شما بگیرد. همیشه یک کتاب کوچک همراهتان باشد تاثیر مطالعه بر شخصیت ذهنی شما ستودنی است. مطالعه تنها چیزی است که اگر منِ ذهنی از دستتان خارج کرد و به نفع خود مصادره کرد اصلا نگران نباشید این یعنی اینکه شما در کنترل منِ ذهنی کاملا موفق شده‌اید.

یادآوری‌کنید که برای چیزی جز پول و مفعت شخصی حاضر هستید وقت و انرژی بگذارید خیلی ارزشمند و موثر است و منِ ذهنیِ شما را حیرت زده می‌کند، حواستان باشد اگر با یک عمل خیرخواهانه و عام‌المنفعه به مرور زمان احساس شخصیت و هویت کردید زنگ خطر اینکه منِ ذهنی در حال تصاحب آن عمل از شماست نیز به صدا در می‌آید و اصولاً هر وقت متوجه شدید یک عمل هرچند خوب روح خود را ازدست داده و منِ ذهنی دارد از آن شخصیت می‌گیرد بدانید که باید به یک تغییر جدید فکر کنید.

در روابط خود دارای سبک باشید مهم نیست روابط زیادی داشته‌باشید اگر از همین ابتدا مطابق الگوی خود روابط را فیلترکنید طبیعتا بعدها دردسر کمتری از روابط ناجور و ناموفق الان خود خواهید داشت.

منِ ذهنی می‌داند که اصالتی ندارد و بعد از مرگ به صورت انبوهی از کوانتوم‌های اطلاعاتی بی مصرف خواهد بود که در میان انبوهی از سایر کوانتوم‌های ذهنی قبل رها شده است نه دیگر عرصه‌ای برای پادشاهی دارد و نه می‌تواند انرژی بگیرد

۳-به دنبال خاصیت قبلیِ منِ ذهنی خصوصیت دیگری از ذهن هویدا می شود، میل به مالکیت. منِ ذهنی همه چیز را برای خودش می‌خواهد

اما اگر کنترل نشود این جدا بودن از هستی را مدام دامن می‌زند و هویت ذاتی ما را که خودِ واقعی است از دسترسی به منبع بی‌کران هستی منع خواهدکرد و این می‌شود همان سرطان فرد در طبیعت، مانند سلول سرطانی در بدن که بی‌توجه به سایر بافت‌ها و اندام‌ها عمل می‌کند و خود را جدای از یک کل هماهنگ می‌پندارد و در راستای هدف کل عمل نمی‌کند هم خود را نابود می‌کند هم به بقیه آسیب می‌زند.

چون در تنهایی و جدا بودن هویت او پیدا می‌شود و شخصیت معنی می‌یابد و شاید اصلا فلسفه زندگی روح انسان در کالبد زمینی به همین دلیل است تا آگاهانه بتواند از این فردیت رد شده و به وحدت وجودی برسد. ذهن می‌داند اگر در جمعیت‌های هم نوع یا در یک کل بزرگتر و نهایتاً ذات هستی شرکت کند و خود را جزیی از آن بداند محو می‌شود و از بین می‌رود پس پشت این خصوصیت منِ ذهنی پدیده‌ای به اسم منیّت ظاهر می‌شود (مثل ماهیت قطره که می‌داند اگر به دریا بپیوندد نیست می‌شود و ماهیت قطره بودن را از دست می‌دهد). این منیّت و میل به فردیّت بار منفی ندارد چرا که اگر نباشد میل به پیشرفت و زندگی از بین می‌رود

نقاب‌های ما باید آمیخته با عطری از مهربانی، احترام، آگاهی و ادب باشد و اصلا اجازه ندهیم غرایز وجودی ما ناخودآگاه هدایت و کنترل آنها را به دست بگیرند.

ناخشنودی از روابط آنقدر مهم هستند که می توانند شما را آدم غیر خوشحال و ناراحت و افسرده‌ای بکند

دانشمندان مدعی بودندکه ویروس HIV