بریده‌هایی از کتاب بلوتوث (داستانی کوچک برای کودکان سرطانی)

اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

«شب فراق که داند که تا سحر چند است مگر کسی که به زندان عشق در بند است»

«شب فراق که داند که تا سحر چند است مگر کسی که به زندان عشق در بند است»

انگار که خدا دعای دل شکسته‌ها را زودتر اجابت می‌كند.

اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

او تا صبح یك بار دیگر همه آنچه كه در یك هفته رخ داده بود را با خودش مرور كرد و دید كه اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

«شب فراق که داند که تا سحر چند است مگر کسی که به زندان عشق در بند است»

تو كز محنت دیگران در غمی

چند روز خودش را در خانه حبس كرد و با خودش خلوت كرده بود و در عالم برزخی خود دست و پا می‌زد، ولی مدام در دلش نور امیدی می‌درخشید، كه بعضی وقت‌ها فكر می‌كرد خیالاتی شده و این یك حس زودگذر است.

«ای همــه آرامشم از تو پریشـــانت نبینم چون شب خاکستری سر در گریبانت نبینم ای تو در چشمان من یک پنجره لبخند شادی همچـــو ابر سوگوار اینگونه گریانت نبینم ای پر از شوق رهـــایی رفته تا اوج ستاره در میــان غنچه‌هــا افتان و خیزانت نبینم مرغک عــــاشق کجا شد شور آواز قشنگت در قفس چون قلب خود هر لحظه نالانت نبینم تکیه کن بر شانه‌ام ای شاخه‌ی نیلوفری رنگ تا غم بی تکیه گـــاهی را به چشمانت نبینم قصه‌ی دلتنگی‌ات را خوب من بگذار و بگذر گریه‌ی دریاچه‌هـــا را تا به دامـــانت نبینم کاشکی قسمت کنی غم‌های خود را با دل من تا که سیل اشک را زین بیش مهمانت نبینم...»

واسه چی پدر و مادرت اسمت را شادی گذاشتن؟ توکه حتی معنی شادی را هم هنوز درك نكرده‌ای!

اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

«هرگز! هرگز! هرگز! بی تو نمی‌خندم بی تو بر دل، عشقی هرگز نمی‌بنــدم خـدا! خــدا! خــدایا! اگر بـه کام من جهـــان نگردانی، جهـان بسوزانم...»

کاشکی قسمت کنی غم‌های خود را با دل من تا که سیل اشک را زین بیش مهمانت نبینم...»

چقدر به اسم سفره و قربانی‌هایی که برای چشم و هم چشمی و برای ریاکاری برپا می‌شد پول خرج می‌کردند و برای برآورده شدن حاجت‌های دنیایی و بی‌ارزش چقدر تلاش می‌كردند. ولی دریغ از یک ریال کمک پنهانی و بی‌ریا برای نیازمندان و افراد رنج دیده

انگار می‌دانست که خدا روی او را زمین نمی‌اندازد.

«شب فراق که داند که تا سحر چند است مگر کسی که به زندان عشق در بند است»

اتفاق‌های بزرگ، در پی حادثه‌های به ظاهر كوچكی رخ می‌دهند.

«آقای مهربانی خیالتون راحت باشه، بچه‌ها به این موسیقی و آرامش نیاز دارند، ای كاش زودتر از اینها اقدام می‌كردین، شاید خیلی كم اتفاق بیفته كه بچه‌ها اینجوری با اشتیاق دور هم جمع بشن بعضی از این بچه‌ها، مدت‌هاست كه برنامه شاد و سرگرم‌كننده‌ای نداشته‌اند. به نظرم موسیقی بر روحیه آنها تأثیر مثبت داشته باشد.»