بریده‌هایی از کتاب هیچ هیچ شدن

آه باران! ببار و بشوی این پلشتی و نامردمی را...

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم که مویی از سر زلفت به عالمی نفروشم

فردای قیامت نمی‌تونستم جواب صدف رو بدم.

آه عمیقی کشیدم و آرزو کردم کاش یک بار دیگر به آن دوران طلایی کودکی برمی‌گشتم. به دوران بی‌خیالی. به دوران خواب‌های رویایی و به دوران آرزوهای کوچک دست یافتنی.

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم که مویی از سر زلفت به عالمی نفروشم سعدی

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم که مویی از سر زلفت به عالمی نفروشم سعدی

چقدر در پاییز فاصله روشنایی و تاریکی کوتاه می‌شد

فرزاد چنان با صدای بلند زد زیر خنده که همه برگشتند نگاه مان کردند اما فرزاد اصلاً نمی‌توانست جلوی خنده‌اش را بگیرد. آخر سر مجبور شد بیرون برود و زمانی که خنده‌هایش تمام شد، برگشت.

رازی را که نتوانی با کسی در میان بگذاری، مثل خوره روح و جسم‌ات را فرسوده می‌کند.

سیما خانم دلم می‌خواد بدونی که من جز صدف هرگز عاشق هیچ زن دیگه‌ای نبودم و نخواهم شد. صدف اولین و آخرین عشقم بوده و خواهد بود. دل‌شکسته چشم هایم را بستم و از ته دل خدا را صدا کردم و عمیقاً آرزو کردم که دیگر هرگز چشم هایم رو به زندگی باز نشود. دشنه این بار با تمام قدرت در قلبم فرو رفت و من صدای قطره‌های خون را که بر زمین می‌چکید، با تمام وجود حس می‌کردم. من هیچ شده بودم، هیچ هیچ.