بریده‌هایی از کتاب دخمه

می‌گویند هر فردی، مثل یک جزیره است، ولی این درست نیست؛ هر فردی مثل یک سکوت است. بله، یک سکوت. هرکس باید به سکوت خود بچسبد و آن را حفظ کند.

قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

بعضی مواقع اشک‌هایی که می‌ریزیم، کافی نیستند و باید از آنها خواهش کنیم تا بیشتر بریزند و به ریزش ادامه دهند.

مارتا دست پدرش را که به عقب برمی‌گشت، گرفت، بوسید و لبانش را با تمام قدرت، بر آن فشرد. در عین حال، تکرار می‌کرد: - ببخشید!... ببخشید!...

نگاه‌هاشان به هم گره خورده بود. زندگی چنین است؛ پر از کلماتی که یا ارزش گفته شدن ندارند و یا اگر ارزشمند هستند، در لحظاتی خاص، ارزش خود را از دست می‌دهند... زیرا اگر هریک از این کلمات را بر زبان بیاوریم، جای کلمه‌ای ارزشمندتر یا شایسته‌تر را می‌گیرند که البته همین کلمه‌ی تازه هم به‌خودی خود دارای ارزش نیست، بلکه بر زبان راندن آن می‌تواند احتمالاً اهمیت ویژه‌ای را در بر داشته باشد.

قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

یک نوع خواندن در همه موارد، مناسب نیست، بلکه هرکدام نیاز به نوع خاصی از خواندن دارد. عده‌ای حتی یک عمر می‌خوانند، ولی هرگز از حد متن فراتر نمی‌روند. آن‌ها به صفحه می‌چسبند و نمی‌دانند که کلمات، همچون سنگ‌ها بستر رودخانه برای رفتن به آن‌طرف رودخانه هستند.

پس از پایان ماجرا نیز، عده‌ای که احتمالاً از همان مهاجمان بودند، در حالی که سوگند می‌خوردند در آن کار دست نداشته‌اند، کمک می‌کردند تا سنگ‌ها به حاشیه‌ی جاده حمل شود. آن‌ها می‌گفتند: «این مردم به ما تهمت می‌زنند. ما آدم‌های شریفی هستیم.» راننده‌ها نیز خوشحال از این که جاده توسط آن‌ها پاکسازی می‌شود، در پاسخ می‌گفتند: «بله، بسیار خوب، حق با شماست...»

به هر حال، نه جوان آنچه را که در توان داشت، می‌دانست و نه پیر آنچه را که می‌دانست، بر زبان می‌آورد.

«ما خیلی محافظه‌کار و ترسو هستیم و نمی‌توانیم چنین کاری را انجام بدهیم. ما بیش از حد اسیر شده‌ایم که آن را رفتار اجتماعی شایسته می‌نامند. تازه، کسی چه می‌داند، در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد؟ خوشبختی انسان‌ها، چیزی نیست که امروز آن را بسازیم و مطمئن باشیم که تا فردا هم طول می‌کشد. یک روز می‌بینیم که آنچه ما وصل کرده‌ایم، فصل شده و همه می گویند تقصیر ما بوده.»