بریده‌هایی از کتاب دخمه

زندگی چنین است؛ پر از کلماتی که یا ارزش گفته شدن ندارند و یا اگر ارزشمند هستند، در لحظاتی خاص، ارزش خود را از دست می‌دهند...

می‌دانست در بعضی مواقع برای توضیح دادن نباید زبانش را خسته کند

- از مرگ صحبت نکنید، پدر. - تا زمانی که زنده‌ایم، می‌توانیم از مرگ صحبت کنیم؛ نه بعد از مردن!

به خاطر موضوعی که واقعیت ندارد، نگرانی کاری بیهوده است.

«حماقت است اگر زمان حال را، به دلیل ترس از عدم موفقیت در آینده، رها کنیم.»

سکوت چیزی بیشتر از خودش نبود؛ سکوت.

تا زمانی که زنده‌ایم، می‌توانیم از مرگ صحبت کنیم؛ نه بعد از مردن!

موقعیتهایی در زندگی پیش می‌آید که انسان باید سکان کشتی خود را به دست جریان سرنوشت بسپارد، درست مثل اینکه قدرت مقابله در برابر امواج آن را ندارد. در این صورت ممکن است خیلی زود متوجه شود که جریان آب رودخانه، به نفع او بوده است. این موقعیت را تنها خود او درک می‌کند. ممکن است شخص دیگری صحنه را ببیند و فکر کند که کشتی در حال غرق شدن است، غافل از اینکه هرگز آن کشتی چنین ناخدای استوار و محکمی نداشته است.

«غصه‌ها و دلتنگی‌ها را کنار بگذاریم، چون تنها به خودمان زیان می‌رساند و باعث عقب ماندگی می‌شود. پیشرفت در همه‌جا بی‌وقفه ادامه دارد و لازم است ما هم با آن همراه باشیم. وای بر کسانی که از ترس نگرانی‌های احتمالی آینده، در کنار راه بنشینند و برای گذشته‌ای گریه کنند که هرگز بهتر از حال حاضر نبوده است.»

از قدیم گفته‌اند: «هرکس نگرانی دارد، نمی‌تواند بخوابد یا اگر بخوابد، نگرانی‌هایش را در رؤیا می‌بیند.» مارتا پرسید: - چون دیشب نخوابیدید، اینقدر زود بیدار شدید؟ پدر پاسخ داد: - رؤیاهایی هست که برای ندیدن آنها، باید خیلی زود بیدار شد.