بریده‌هایی از کتاب یک قدم تا صبح

انتظار، دست روی دست گذاشتن نیست... انتظار، یعنی برخیز... قدم بردار و کاری کن، تا حتی شده یک دقیقه آمدن آخرین سردار را نزدیک‌تر کنی... یعنی قدمی بردار، شاید بر دردی از او مرهمی باشی... یعنی تو نیز قدمی بردار، شاید یک قدم... فقط «یک قدم تا رسیدن صبح» باقی مانده باشد... بشنو... صدای باران است... زیر باران دعا باید کرد و چه دعایی زیباتر از این: «اللَّهُمَّ عَجِّل لِوَلِیک الفَرَج»

آدم به زمین که آمد... همه‌جا را گشت تا بال‌هایش را پیدا کند و تنها زمانی‌که آنها را درون سینه‌ی خود یافت پر کشید،

می‌دانی... این سفر باید آغاز می‌شد... سیب بهانه بود، انسان از یک جایی باید «انسان‌شدن» را می‌آموخت و آزموده می‌شد... آدم به زمین آمد و بال‌هایش را به فرشته‌ها سپرد... آخر اینجا، روی زمین، نیازی به این بال‌ها نداشت... چراکه جسمی گرم و سرخ در وسط سینه‌ی انسان می‌تپید که می‌توانست پرواز کند... آری اینجا بهشت نبود، اما خدا همان خدای بهشت بود.

عشق مسافری تنها بود و حقیقت، چون برگی در باد آواره

زن‌بودن هدیه‌ای بود بزرگ از سوی پروردگار مهربانی‌ها، و مسئولیتی سنگین بر دوش او... زن‌بودن یعنی آموختن اولین گام‌های زندگی به طفلی نوپا... یعنی همراه‌بودن با تمام دردهای یک مرد و با لبخندی زندگی‌دادن به چشمان خسته‌ی او...

او نوح بود... نمی‌شکست... قوی بود... با آن قامت خمیده از روزگار سخت پیری و سال‌ها دعوت بی‌پاسخ، هنوز می‌ایستاد و نام حضرت عشق را فریاد می‌زد، تا شاید رهگذری پنبه‌ی بی‌خردی را از گوشش در آورد و بشنود صدای منجی محبت را...

او زن بود و زن‌بودن هدیه‌ای بود بزرگ از سوی پروردگار مهربانی‌ها، و مسئولیتی سنگین بر دوش او...

آری اینجا بهشت نبود، اما خدا همان خدای بهشت بود. او همیشه همان بوده و هست و پر کشیدن تا آغوش او دلی زلال می‌خواهد و بس.

آدم به زمین آمد و بال‌هایش را به فرشته‌ها سپرد... آخر اینجا، روی زمین، نیازی به این بال‌ها نداشت... چراکه جسمی گرم و سرخ در وسط سینه‌ی انسان می‌تپید که می‌توانست پرواز کند...