بریده‌هایی از کتاب تو نباید بکشی (صلح، رؤیای من)

بوش یکی از خشن‌ترین رؤسای‌جمهور تاریخ آمریکا بود. در مقام فرماندار تگزاس هم مخصوصاً به خاطر رکوردی که در اجرای فرمان اعدام از خود به‌جا گذاشت، چشمگیر شد.

آیا عجیب نیست که به قتل رساندن یک نفر، عملی رذیلانه است، ولی به قتل رساندن ده‌ها هزار نفر، عملی قهرمانانه؟

ایران در عمل ضدصهیونیسم است، ولی یهودستیز نیست.

«آیا آدم اجازه دارد در جنگ کودکان را هم بکشد؟

چرچیل یک‌بار به طعنه گفته بود؛ در دوران جنگ، واقعیت آن‌قدر گرانبهاست که باید بادیگاردی به اسم دروغ، از آن مواظبت کند.

آدم باید بتواند ببخشد. زندگی کوتاه‌تر از آن است که آدم بخواهد از کسی متنفر باشد.

حکومت دیکتاتوری خیلی بد است. ولی هرج‌ومرج از آن بدتر است.

می‌خواهم بدانم آیا برای او مرزی هم وجود دارد که از آن رد نشود. می‌گوید: «بله، بگرام. وقتی یک افغانی توسط تعدادی سگ مورد تجاوز قرار می‌گیرد، دیگر به من ربطی ندارد. به همین دلیل آنجا را ترک کردم.» ناباورنامه می‌پرسم: «تجاوز به وسیله‌ی سگ؟» فردریک می‌پرسد که آیا باید همچنان به نوشتن ادامه بدهد یا نه؟ جک سرش را به علامت تأیید تکان می‌دهد. «خیلی‌ها از این موضوع خبر دارند، ولی فقط تعداد کمی درباره‌اش حرف می‌زنند. گزارش مک کریستال را درباره‌ی بگرام بخوانید. حال آدم بد می‌شود. درحالی‌که او از سگ‌ها اسم نبرده است. غرق کردن مصنوعی و بیست بار کوبیدن مبارزین به دیوار، به‌نظرم به اندازه‌ی کافی بد بود. تجاوز به وسیله‌ی سگ‌ها دیگر آخر رذالت است.»

پاکستان که خودش از لحاظ مالی کشور ضعیفی بود، آن‌موقع به پنج میلیون آواره‌ی افغانی پناه داد. یک عمل انسانی بزرگ.

عبداللطیف به ما خرما می‌دهد. خودش چون دیابت دارد، فقط یک دانه می‌خورد. بعد برای‌مان شرح می‌دهد که بدوی‌ها همیشه هسته‌ی آخرین خرما را در دهان‌شان نگه می‌دارند. این کار باعث تحریک غددبزاقی می‌شود و از تشنگی جلوگیری می‌کند، که می‌تواند در بیابان جان آدم را نجات دهد.