بریده‌هایی از کتاب رقص برزیل با شیطان

«آمار و ارقام مثل مایوی شناست. چیزهای زیادی را نشان می دهد، اما مهم ترین بخش ها را پنهان می کند.

بمب های در حال سقوط، ترس فراگیر و طوفان های پر سروصدا همان قدر در به راه آوردن مردم موفقند که صداهای گوش خراش در سلول های شکنجه در به مُقر آوردن زندانیان. مثل زندانی وحشت زده ای که اسم رفقای اش را لو می دهد و از ایمانش چشم می پوشد، جوامع شوک زده نیز اغلب از چیزهایی دست برمی دارند که در غیر این صورت به شدت از آن ها محافظت می کردند.

«در آمریکا یک قطره از نژاد سیاه شما را سیاه می کند. در برزیل، تقریباً این جوری ست که یک قطره از نژاد سفید شما را سفید می کند.»

مجبور بودند که کیف پول وارد کنند در حالی که اصلاً پول کاغذی نداشتند. باید کفش اسکیت روی یخ وارد می کردند که عملاً به درد هیچ کس نمی خورد. انگلیسی ها موقع بازدید از برزیل مثل شاهزاده ها زندگی می کردند. زندگی ای که در آن واقعاً «زیر خط استوا هیچ گناهی وجود نداشت»: قانوناً دادگاه های برزیلی صلاحیت رسیدگی به اَعمال شهروندان بریتانیایی در خاک برزیل را نداشتند

جفرسون را رهبر بزرگی می دانستند که هم زمان دربارۀ آزادی موعظه می کند و به برده داریش هم ادامه می دهد. پیامی که می توانستند پشت آن پنهان شوند. با این حال، زبان آزادی خواهانۀ این مبارزهْ الهام بخش جمعیتی بسیار انبوه تر از طبقۀ الیگارش شد

«زیر خط استوا هیچ گناهی وجود ندارد.» این ضرب المثل مشهوری بین ساکنان مستعره نشین ها بود.

مسدود کردن تعمدی مسیر صنعتی شدن برزیل این اطمینان را به صنعت اروپا داد که می تواند حاکم بلامنازع بازار باشد و برزیل هم باید تقریباً به طور انحصاری یک منبعِ مواد خام باقی بماند.

دربار پرتغال همچنین برای پرداخت بدهی های سرسام آورش از برزیل مثل یک قلک استفاده می کرد؛ یا از گنجینه اش پول قرض می کرد یا از هزینه هایش می زد. آن ها همان طور به ثروت برزیل نگاه می کردند که الیگارش های برزیل به برده ها: مصرفی، بی اهمیت و قابل تعویض.