بریده‌هایی از کتاب روضه اصحاب چیست؟

روضه کربلا یک بار بیش‌تر اتفاق نیفتاده است، اما مهم‌تر آن است که یک بار هم بیش‌تر نباید اتقاق بیفتد. نتیجه این‌که گودی قتلگاه را نباید دوباره ببینیم!

برای درک لذت بلندای قله کوه، باید رنج کوه‌پیمایی هم کشید! یک ورزش‌کار توانای قهرمان باید سختی قهرمانی را چشیده باشد؛ «لذت» قهرمانی و «رنج» آن با هم است! برای لذت بیشتر از مجالس روضه و افزایش اشک، باید محبت را رشد داد و این لذت، با افزایش معرفت به دست می‌آید. یکی از بهترین راه‌های افزایش محبت، افزایش معرفت است. رنج افزایش معرفت را باید کشید، تا لذت اشکِ بیشتر برای امام حسین را هم داشته باشیم. تاریخ عاشورا را باید خواند! باید وقت گذاشت!

در منظومه فکری امام و رهبر معظم انقلاب روضه صرفاً نقل یک رویداد احساسی و عاطفی تاریخی نیست، بلکه عظمت و جایگاه ویژه‌ای دارد و شأنی در الگودهی به زندگی مردم دارد. روضه فقط اشک ریختن نیست، روضه یک بعد سیاسی دارد که به گفته حضرت امام حتی اگر غرب‌زده‌ها هم این بُعد روضه را می‌فهمیدند، مجلس عزاداری برگزار می‌کردند. با گریه بوده است که مکتب اسلام حفظ شده است و حفظ خواهد شد. با همین ناله‌ها با همین حسین حسین گفتن‌ها... هر مکتبی که پایش سینه‌زنی و روضه و گریه نباشد، حفظ نمی‌شود. این باید با پوست و گوشت و خون‌مان در آمیزد.

بعد روضه سه‌ساله امام حسین، باباها مهربان‌تر می‌شوند و رفتارشان بهتر می‌شود، بعد روضه جناب رباب، مادرها و به همین ترتیب کربلا برای هرکسی روضه‌ای برای بااخلاق‌تر شدن دارد... روضه یک تمرین مهربان شدن است؛ به شرطی که تجسم کنید

مرحوم آیت‌الله حق‌شناس همیشه سفارش می‌کردند: «علیکم بمجالس ورشکسته» که دو- سه نفر بیشتر نیستند. اگر کسی حاجتی دارد، برود آن‌جا بگیرد؛ حتی خود مرحوم حق‌شناس گاهی به ۷ یا ۸ مجلس روضه خانگی می‌رفتند.

همین که اسم روضه امام حسین می‌آید، انسان احساس می‌کند وارد حریم دیگری شده، یک دفعه نقش‌ها عوض می‌شوند: همه می‌شوند خادم و نوکر و کفش‌جفت‌کن و چای‌ریز و... یک دفعه، انسان‌ها بدی‌های‌شان زایل می‌شود... همه با هم مهربان‌تر می‌شوند. اصلاً همه به حسینیه که وارد می‌شوند، یک جور مقدس می‌شوند! همه یک دفعه خوب می‌شوند به برکت خیمه حضرت حسین. هنوز تازه اشکی جاری نشده ولی همین که اسم امام حسین و روضه‌ش می‌آید، بس است برای عوض شدن. اگر دلی بلرزد و اشکی سرازیر شود که دیگر هیچ...

هرگاه برای ما سوره‌های کربلا خوانده شود «...یخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا» را در خویش می‌بینیم؛ سوره‌هایی که مانند قرآن، هرچه‌قدر به انتهای آن نزدیک‌تر شویم، سوره‌هایش کوتاه‌تر و کوچک‌تر می‌شوند: سوره علی‌اصغر، سوره عبدالله‌بن‌حسن...

هیئت امام حسین، فرصت «فکر و ذکر» است. تا آنجا که می‌شود مشکلات جامعه جهانی را با فکر پیش برد، کار فکر است و مابقی کار ذکر، توسل، اشک و روضه است.

روضه، بهشتی کردن زندگی است.

با ترسیم شخصیت‌های منفور کربلا مانند شمر و عمرسعد و راز عاقبت به شرّی این‌ها می‌توان رذایل اخلاقی را راحت‌تر ترک کرد، تکبر، حسادت، فراموشی معاد، شکم‌محوری و... را با این موارد ملموس بهتر می‌توان لمس کرد و نسبت به ترک این رذیلت‌ها اقدام کرد.

بخش دیگر سفارش‌های امام رضا (ع) این است که «یابن‌شَبِیب» هر وقت به یاد «حُسَین‌بن‌عَلِی» و شهدای کربلا افتادی، به ذات مقدس «حُسَین‌بن‌عَلِی» خطاب بکن و بگو: «فَقُلْ مَتَی مَا ذَکَرْتَهُ «یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»؛ هر وقت به یاد کربلا و «حُسَین‌بن‌عَلِی» افتادی این «یا لَیتَنِی» را بگو. این یعنی چه؟ ما که آن وقت کربلا نبودیم و یک آرزوی بی‌خودی هم هست؛ ولی نه! این پیام دارد! یعنی ای کاش من این فکر را می‌داشتم و الآن هم این فکر را داشته باشم که در راه دین جهاد کنم و در راه دین شهید بشویم. این «یا لَیتَنِی» آرزوی شهادت است، آرزوی جهاد است و آرزوی مبارزه است، پس این پیام، زنده است؛

روضه امتداد سخنرانی است. روضه قشنگ‌ترین و کامل‌ترین بخش سخنرانی است. روضه، برهان تصویری مبحثی است که ساعتی بحث شده و اکنون با تبیین اشک‌آلود روضه، در وجود مستمع، جاودانه خواهد شد. روضه اثبات مدعای بحث منبر است... روضه اقدام‌سازترین بخش منبر است... با این دید باید وادی روضه‌ها و اشک بر سیدالشهدا را دید. روضه، انسان را اهل عزم می‌کند...

کربلا را این‌طور باید دید: روضه جزو سخنرانی است؛ یعنی این‌گونه نیست که سخنرانی یک بخش از بحث باشد و روضه بخش دیگر بحث؛ خیر! روضه امتداد سخنرانی است. روضه قشنگ‌ترین و کامل‌ترین بخش سخنرانی است. روضه، برهان تصویری مبحثی است که ساعتی بحث شده و اکنون با تبیین اشک‌آلود روضه، در وجود مستمع، جاودانه خواهد شد.

چه نگاهی به تو خواهد داد «نگاه جبهه‌ای» و چه افقی باز خواهد کرد! این‌طور بهتر از ظرفیت‌های یکدیگر بهره‌برداری خواهد شد و یکدیگر را راحت‌تر تکمیل می‌کنیم... اگر فهم جبهه‌ای پیدا شود و میدان و محورت را بشناسی و بدانی در کدام خیمه از خیمه‌ها اردوگاه حسینی باید باشی و در کنار کدام یار عاشورایی خدمت کنی و ضرورت حضورت را احساس کنی... آن وقت حس تنگه احد را می‌فهمی.

در نقشه جهاد فرهنگی امروز مبتنی بر نقشه جهاد کربلای دیروز چه کاره‌ای؟ کجایی؟ در نقش «اسلم» ی یا «جون»؟ «عابس» ی یا «عباس»؟ «حبیب» ی یا «نافع»؟! ارتباطت با بقیه هم‌جبهه‌ای‌ها چه‌طور است؟ شبکه ارتباطی اصحاب را نگاه کن! شیوه تنظیم این ارتباط‌ها را بیاموز!

تو چه داری که برای حسین و به پای او بریزی؟ مال؟ آبرو؟ اعتبار؟ علم؟ اصلاً برای حسین چه کاری می‌توانی انجام دهی؟ یکی عهده‌دار سخن‌وری برای او می‌شود. دیگری نگاشتن برای او را پی می‌گیرد. یکی پایگاهی مجازی بر پا می‌کند. دیگری توان شبکه‌سازی دارد. یکی مدیریت شبکه‌های اجتماعی را در خود می‌بیند. یکی هم می‌تواند فقط نفَس بگذارد و تبیین کند.

روضه اصحاب یعنی تلاش برای ورود در حلقه اصحاب الحسین، یعنی تقاضای تجربه زیستن با امام حسین، روضه اصحاب یعنی نقش یار هفتاد و سوم امام را تجربه و تمرین نمودن.

روضه اصحاب یعنی نقشِ یارِ هفتاد و سوم امام را تجربه و تمرین کردن!

شما در حالت «منفعل» تنها مستمع روضه‌ها و صرفاً گریه‌کن خواهید بود... اما در حالت «فعال» خود را در مسئله پیشِ روی آن مرثیه قرار می‌دهید و پیش از شنیدن پاسخ که همان ادامه روضه باشد، در متن واقعه قرار گرفته و تصمیم می‌گیرید. به عنوان چند نمونه: اگر در مقابل رخصت امام به ترک میدان کربلا و دعوت به رفتن و عافیت قرار می‌گرفتید، چه می‌کردید؟ اگر با دریافت امان‌نامه شمر مواجه می‌شدید، چه می‌کردید؟

به یک قاضی و یا مدیر محترم در یک اداره‌ای، می‌گوییم: «در این اداره چنین مشکلاتی هست که برخی کارمندان به مردم ظلم می‌کنند» می‌گوید: «بله، متأسفانه هست!» خُب تو چه‌کار داری می‌کنی؟! قیام امام حسین (ع) مقابل یزید سخت‌تر بود یا قیام تو مقابل همکاران خودت؟! اسم خودت را مذهبی گذاشته‌ای که آبروی مذهبی‌ها را ببری؟! نماز می‌خوانی که آبروی نماز را ببری؟! اگر بعد از محرم، رشوه گرفتن در کشور از بین نرود؛ معلوم می‌شود از گریۀ بر حسین (ع) بد بهره‌برداری می‌شود.