بریده‌هایی از کتاب بنویس تا اتفاق بیفتد

نلسون ماندلا در اولین سخنرانی خودش گفت: «نقش جزیی شما خدمتی به جهانیان نمی‌کند.» «شما چه کار انجام داده‌اید که نباید فردی بزرگ و عالی شوید؟»

۲. سه سؤال در مورد زندگی خود مطرح کنید، آنها را بنویسید، تا کنید، و به طور تصادفی در پاکت‌های شماره‌گذاری شده قرار دهید. در طی یک دوره چند روزه یا حتی چند هفته‌ای، مراقبه کنید، سپس به جستجوی داستان بپردازید و داستان کوتاهی بنویسید درباره آنچه که همیشه نظرتان را جلب می‌کند یا به ذهنتان خطور می‌کند. بعد از اینکه داستان را نوشتید، یکی از پاکتها را باز کنید و ببینید به چه سؤالی پاسخ داده‌اید. برای اطلاعات بیشتر در مورد این روش، کتاب شهود عملی لورا دی را بخوانید.

نوشتن در صبح زود وسیله‌ای مناسب برای تبلور خواسته‌های شماست. ساعت را برای پانزده دقیقه قبل از بیدار شدن عادی‌تان کوک کنید و به محض بیدار شدن شروع به نوشتن کنید. کاغذ و قلم را درست کنار رختخواب بگذارید، با حالت خواب‌آلودگی افکار مبهم و نامعلوم خود را بنویسید. اگر چشمانتان صدمه دیده است، در مورد سوزش چشم خود بنویسید، اگر می‌خواهید دوباره به خواب بروید، در مورد آن بنویسید. این امر مانند حرکات کششی در زمان گرم کردن قبل از شروع ورزش، مهم است، زیرا بعد از نوشتن چیزهایی که می‌خواهید درباره‌شان شکایت کنید، قلم شما حرکت می‌کند و به شما جهت مفید و درست را نشان می‌دهد

داستان او غم‌انگیز بود- بزرگترین دستاوردش تفکر به جلال و ابهت شخصی دیگر بود.

نوشتن باعث تحریک RAS می‌شود که به نوبه خود سیگنالی را به قشر مغز می‌فرستد: «از خواب غفلت بیدار شوید! توجه کنید! این جزئیات را از دست ندهید!» هنگامی که شما یک هدف را بنویسید، مغز شما اضافه کاری می‌کند تا ببیند شما آن را دریافت می‌کنید یا نه، و به شما از طریق نشانه‌ها و علائم هشدار می‌دهد که مانند هوندا آبی، همه آنها آنجا بودند.

امیلی در زندگی‌اش مدام منتظر رخ دادن اتفاقات خوب است و بدین ترتیب نیز اتفاق می‌افتند. امیلی می‌داند که هر زمان که کمک لازم باشد، آنها در دسترس هستند.

«افراد زیادی وجود دارند و من یکی از آنها بودم که برای زندگی خود هیچ کار خاصی انجام نداده بودم. در این کتاب آمده است که باید قبل از مرگ، تمام اهدافی را که می‌خواهید به آنها برسید، بنویسید.»

اما این ایمان است که اهمیت دارد، ایمان به این که «خیر در راه است.»

«سؤال من این بود که آیا می‌خواهم به صحنه بروم یا می‌خواهم در ردیف‌های عقب زندگی بمانم؟ آیا قرار است در روشنایی باشم، در مقابل همه، روی صحنه یا می‌خواهم - به صورت استعاری - در پس‌زمینه زندگی خودم باشم، و اجرای دیگران را تماشا کنم؟

همین ارتباط مرموز وقتی اتفاق می‌افتد که شروع به نوشتن مطالب می‌کنید و شاهد وقوع آنها می‌شوید. همزمان شروع به اطلاع‌رسانی در همه زمینه‌های زندگی‌تان می‌کند. طولی نمی‌کشد که معجزات چنان سریع اتفاق می‌افتند که به سختی

وقتی در یک کافه چیزی می‌نویسید، انگار که زندگی در دور و بر شما جریان دارد.

به باور مردم باستانی نیل، نوشتن هر چیزی واقعیت‌ها را رقم می‌زند.

هر زمان که کمک لازم باشد، آنها در دسترس هستند.

اگر در مورد آنچه که در طلب آن هستید چیزهایی بدانید، می‌توانید به آن دست یابید.

هنگامی که شما یک هدف را بنویسید، مغز شما اضافه کاری می‌کند تا ببیند شما آن را دریافت می‌کنید یا نه، و به شما از طریق نشانه‌ها و علائم هشدار می‌دهد که مانند هوندا آبی، همه آنها آنجا بودند.

نوشتن فیلتری را تنظیم می‌کند که به شما کمک می‌کند تا از موارد خاص در محیط اطراف خود آگاه شوید.

وقتی به یک رؤیا اعتقاد دارید، باید ریسک کنید. اگر صبر کنید تا همه چیز آسان به نظر برسد، می‌توانید تا ابد منتظر بمانید.

«نقش جزیی شما خدمتی به جهانیان نمی‌کند.» «شما چه کار انجام داده‌اید که نباید فردی بزرگ و عالی شوید؟»

«من سرنخ چیزی را که می‌خواستم نداشتم. فقط می‌دانستم که می‌خواهم در زندگی شخصی و حرفه‌ای خود قدم بزرگی بردارم.»

شما می‌توانید در یک زمان بیش از یک هدف داشته باشید، و اجازه دهید موفقیت یکی پایه و اساس دیگری باشد. هنگام غلبه بر ترس یا کسب یک مهارت، پاداشی در انتظار شماست. اغلب شما برای یک ارزش، دو شانس کسب می‌کنید، زیرا رشد و پیشرفتی که در یک زمینه از زندگی‌تان ایجاد می‌کنید به عنوان قدرتی در عرصه دیگر ظاهر می‌شود.