بریده‌هایی از کتاب تا کربلا...

دل نمی‌تپد، بلکه حسین حسین می‌کند.

پدران و مادران آن‌قدر که جسم کودک خویش را عزیز دارند به فکر روح و دین او نیز باشند

«کربلا قلب زمین است و عاشورا قلب زمان» یعنی اصلاً کربلا مطلق زمین است و عاشورا مطلق زمان!

«خون» با حسین پیمان «ریختن» بسته است. و «سر» با حسین پیمانِ «باختن». دل تو عرصهٔ ازلی خلقت است.

و تو ای جوانمرد، بگو که از کدامین قبیله‌ای!؟

بعد از هزار و سیصد و چند سال، هیچ از خود پرسیده‌ای که چرا (رزمندگان و شهدای ما) خود را راهیان کربلا نامیده‌اند؟! مگر آنان سر مبارک امام عشق را بر فراز نیزه ندیده‌اند!؟ مگر شفق را ندیده‌اند که چه سان در خون نشسته است؟ مگر بوی خون را نشنیده‌اند؟ ... چرا بر علم‌هایشان نوشتند: «کلُ یومٍ عاشورا و کلُ اَرْضٍ کربَلا.» مگر کربلا از سیطرهٔ زمان و مکان خارج است که همه جا کربلا باشد و همهٔ روزها عاشورا؟!

در حرم زلزلهٔ شور تماشا انداخت هیچ چیزی که نمی‌گفت، فقط با گریه جلوی پای عمو، بُودِ خودش را انداخت با تعجب همه دیدند، غم بدرقه‌اش کوه طوفان‌زده را یک‌تنه از پا انداخت بی‌زره رفت و بلا فاصله باران آمد! هر کس از هر طرفی، سنگ به یک جا انداخت

من همیشه در مجالس روضهٔ حضرت امام حسین (ع) وقتی داستان شیرخوارهٔ علی اصغر (ع) را می‌شنیدم خیلی ناراحت می‌شدم. چطور توانستند بچه‌ای با این سن و سال را آن‌طور شهید کنند. در همان حال که برای مظلومیت ایشان گریه می‌کردم رضا را هم شیر می‌دادم. الان هم فکر می‌کنم به همین دلیل است که رضا هم مثل حضرت علی‌اصغر (ع) درحالی‌که روزه بوده بدون خوردن آب از ناحیهٔ گلو تیر خورد و شهید شد.

امام صادق (ع) فرمود: هر کس که خدا خیرخواه او باشد محبت حسین (ع) و زیارتش را در دل او می‌اندازد

چشم‌هایش همه را یاد مسیحا انداخت در حرم زلزلهٔ شور تماشا انداخت هیچ چیزی که نمی‌گفت، فقط با گریه جلوی پای عمو، بُودِ خودش را انداخت با تعجب همه دیدند، غم بدرقه‌اش کوه طوفان‌زده را یک‌تنه از پا انداخت بی‌زره رفت و بلا فاصله باران آمد!