بریده‌هایی از کتاب نهنگ ها را من سیر می کنم

مامان می‌گفت حکایت پدرها عجیب است. تو را می‌آفرینند و آب و غذایت می‌دهند. دوشیفت و سه‌شیفت کار می‌کنند و به هر آب و آتشی می‌زنند تا نیازهایت را استجاب کنند. اما کافی است بگویند بالای چشمت ابروست تا زحماتشان به باد برود.

این که آدم بخواهد شبیه دلخواه آدمی دیگر باشد سخت است. انتخاب نشده باشی و بخواهی خودت را به ایده‌آل‌های او نزدیک کنی. آدم خودش را گم می‌کند. نه خودت می‌شوی و نه آنی که باید باشی. چیزی میان آن دو و سرگردان. بدوی که تایید بگیری و هر بار هراسان‌تر و ناامیدتر هن‌وهن‌کنان دست به زانو بگیری و عرق از سرورویت ببارد و در آخر ببازی.

ل میان جلزوولز میگوها در تابه سرش را عقب گرفته و تکان می‌دهد و می‌گوید "به قیافهٔ متکبر زن نمی‌خورده که به بچه و احوالش اهمیتی بدهد" و او می‌خندد و می‌گوید "ای ظاهربین! آدم‌ها را آسان قضاوت می‌کنی." اما من فکر می‌کنم که قضاوت در ظاهر شخص اهمیت دارد. یعنی همه این‌طور فکر می‌کنند. آن لحظه با خودم می‌گویم یک عمر همه را با قیافه‌هایشان قضاوت کردیم و این مرد هم چرت می‌گوید که به قیافه نیست.

یاد گرفته‌ام که رابطه اگر در دو طرف به یک میزان جذابیت ایجاد نکند، مُرده است. تقلا می‌کنی. تمامت را خرج می‌کنی اما در نهایت شانسی نداری. در این‌طور مواقع مثل بیماری که با بیماریِ لاعلاجی روبه‌رو است، مرگ حتمی می‌باشد. فقط زمان می‌خری و در مورد رابطه برعکس عمل می‌کند. هر چه بیشتر کشش بدهی، بیشتر زمان می‌بازی.

بعضی‌وقت‌ها بی‌نیازی هم می‌شه یه مشکل جدید. - آره. نبض زندگی وقتی می‌تپه که هدف داری. ضربان زندگی توی همون دویدن‌هاست که به رسیدن فکر می‌کنی.

آدم‌ها بدون پست و شغلشان روحیه‌ای متفاوت دارند.

همهٔ مردم دنیا استعداد بازیگری دارند اما تعدادی محدود بازیگر می‌شوند. تنها آن‌هایی که می‌خواهند استعدادشان را لو بدهند. برای سایرین نان در مخفی کردن توانایی بازیگری‌شان است.

تنهایی حریم امنی‌ست که نه به خاطر انزوا بلکه از رشد شخصیت و بی‌نیازی نصیب آدم می‌شه.

برای زندگی کردن باید حس روزها را درک کرد. در تعادل و ثبات زیستن شاید سرشار از حس امنیت باشد اما نبض زندگی در لحظات چالش‌برانگیز، سربالایی‌ها و سرپایینی‌ها می‌تپد.

مامان گفت "یاد بگیر و غصه‌هایت را بدوز. آدمی که هنر بداند، غصه‌هایش را می‌ریزد بیرون و با نقش و طرح باارزشش می‌کند." آیدا خندید و گفت "مامان پس هنرمندها همه دنیای درد و غمند؟" مامان گفت "اگر هنر نبود، آدم نمی‌دانست با غصه‌هایش چه کند." حق با مامان بود.

هر وسیله‌ای وقتی باارزش است که استفاده بشود. استفاده که نشود، ارزشش را از دست می‌دهد.

درد با افغان‌ها عجین است و سوگ در عمرشان حل شده. از دست می‌دهند و صبور از آن می‌گذرند. خاصیت جنگ است. جنگی که تمامی ندارد. تنها دشمنش عوض می‌شود. و دشمن همیشه قساوت دارد.

درک شدن و فهمیده شدن آدم را آرام می‌کند. مثل سپر و زره آدم را قوی می‌فرستد جلو.