بریده‌هایی از کتاب قطار جک لندن

ئی قانون طبیعته: نزنی، می‌خوری.

مرده‌هام احترامی دارن.» سودابه گفت: «دلت خوشه. تو مملکت ما زنده‌هاشم احترام ندارن...»

«اگه جنگ آدمه از پا نندازه، فکروخیال میندازه. لامصب فکرا عین توپ و خمپاره مغز آدمه تلیت می‌کنن.»

آدم هرچی هم شجاع باشه، بالأخره آدمه دیگه.

«حقیقت هم تلخه و هم بوی گه می‌ده، ولی حقیقت یه طناب نیم‌متری نیست که بشه تو یه نظر نگاهش کرد. حقیقت یه طناب ده‌متریه که باید همه‌جاشه دید.»

«ما استراتژی داریم، ولی تاکتیک نداریم. تاکتیک هم پیدا کنیم یه چیز دیگه نداریم. همیشه همی‌جور بوده، یه چیزی داشتیم و یه چیز دیگه نداشتیم. به‌قول یارو گفتنی، جنسمون جور نبوده.»

ئی دنیا سی کسی بود نداره. حیف نیست آدما عین سگ و گربه بیفتن به جون هم؟ هیچی جای خوبی و عشق و صفایه نمی‌گیره. به‌خصوص که حالا مرگ ارزون‌تر از یه نخ سیگار شده.

تحملم یه حدی داره.

«ایول! راس می‌گی. ئی ملت همیشه بازی خورده. اوکی. حرفت درست....»

هرکی دلش به یه چیزی خوشه. عشق مو فیلم و فوتبال و ماشینه. عشق تو... چه می‌دونم، تفنگ و راهپیمایی و پای منبر آخوندا نشستنه

آدم با اهلش بحث می‌کنه تا چیز یاد بگیره. بحث بی‌نتیجه مثل فریاد تو باد و بیابونه.‌