بریده‌هایی از کتاب دیوان حافظ

تو و طوبی و ما و قامت یار فکر هر کس به قدر همت اوست

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را رفیق و مونس شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس دربند آن مباش که نشنید یا شنید