بریده‌هایی از کتاب حوالی چهل سالگی

معتقدم کتاب‌ها قرار نیست الزاماً به حافظهٔ آدم اضافه شوند، بلکه قرار است بر شعور آدم اضافه کنند و فکر می‌کنم تمام آن کتاب‌ها کمی شعور و یک دنیا شور زندگی به من اضافه کرده‌اند.

آدمیزاد بندهٔ عادت است، به کثافت عادت می‌کند.

یک‌بار جایی خواندم که برخلاف تصور عمومی، اتفاقاً داشتن نقاب، رفتار بسیار صحیحی است. آدم نباید خود واقعی‌اش را به همه نشان بدهد، باید نقابی داشته باشد که پشت آن از خودش محافظت کند.

نوشتم به خودت سخت نگیر، قطعاً در آن رابطه روزهای خوبی هم وجود داشته که از آنها لذت برده‌ای و حالا فقط رابطه تمام شده است و باید این واقعیت را بپذیری.

«سخت‌ترین کار این است که آدم خودش را تکرار نکند.»

از اینکه تنهایی سخت است و آدم باید کسی را داشته باشد که برایش حرف‌هایی را بگوید که برای کسی دیگر نمی‌گوید

با خودم و جهان به صلح رسیدم، چون دریافتم فقط آدم هستم. اگرچه بخشی از خدا را در وجودم دارم، اما محدودیت‌های انسانی‌ام را پذیرفتم.

«سخت‌ترین کار این است که آدم خودش را تکرار نکند.»

«اون‌موقع عشقم کشیده اون‌جوری باشم، اصلاً اون‌جوری‌بودن، منِ امروز رو ساخت.»

تغییر درد دارد؛ بااین‌حال برای به‌دست‌آوردن چیزهایی که تاکنون نداشته‌ام باید تغییر کنم، باید کسی بشوم که تاکنون نبوده‌ام.

چرا عمر خوشایندها کوتاه‌تر است؟

«داشتم‌داشتم حساب نیست، دارم‌دارم حساب است.»

توی روابط دو طرف باید با هم به یک نقطهٔ تعادل برسند. گاهی یکی هم‌پای دیگری بالا برود و آن دیگری پایین بیاید تا در نقطهٔ تعادل بتوانند یک رابطه را نگه‌دارند و از آن لذت ببرند. تو نمی‌توانی در یک رابطه سر جای خودت بایستی و انتظار داشته باشی همیشه طرف مقابل پابه‌پای تو باشد، خسته می‌شود؛ و برعکس اگر تو همیشه خودت را به نقطهٔ او برسانی یک جای کار تو خسته می‌شوی و به همین سادگی همه‌چیز تمام می‌شود و این‌گونه شادی با هم بودن به شکل شکنجهٔ مدارا و ازخودگذشتگی دائمی درمی‌آید.

با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

ما آدم‌ها یک اخلاق بد داریم که هروقت با آدمی دچار مشکل می‌شویم، یا بعد از جدایی در روابط، آن آدم و رابطه را بالا و پایین می‌کنیم تا به این نتیجه برسیم که رابطهٔ بدی با آدم بدی بوده و اشتباه کرده‌ایم، بعد برای مدت‌ها خودمان را به‌خاطر این اشتباه شکنجه می‌کنیم.

«سعی کن با آدم‌ها صبوری کنی. سعی کن برای فهمیدن اخلاقشون وقت بذاری. سعی کن فرصت بدی به خودت و بقیه برای ساختن یه رابطهٔ خوب...»

نه جانکم! چهل‌سالگی آغاز خزان زندگی نیست، پنجاه، شصت و هفتادسالگی هم نیست. تو زمانی به خزان می‌رسی که تسلیم مرگ تدریجی و روزمرگی شده باشی، تسلیم ناامیدی، و فراموش کنی باید به زندگی با اعجاز و شگفتی نگاه کنی.

خدا آدمیزاد را برای تنهایی نیافریده است، آدم دلش می‌خواهد برای یک نفر جوری باشد که برای دیگری نیست.

می‌دانی به این سن که می‌رسی دو وضعیت کاملاً جدی در انتظارت است: یا آن‌قدر به خودت دروغ گفته‌ای و در دروغ‌هایت فرورفته‌ای که دیگر نمی‌توانی با واقعیت کنار بیایی، درواقع فکر می‌کنی آن دروغ‌ها واقعیتند، یا آن‌قدر تلاش کرده‌ای واقعیت را ببینی که دیگر حتی نمی‌توانی یک دروغ در حد دل‌خوشی به خودت بگویی.

به خودم نگاه می‌کنم، حقیقت این است که از اول هم مورد مصرف مناسبی برای این جامعه نداشته‌ام! من هرگز یک زن زیبا مطابق معیارهای این جامعه نبوده‌ام. همیشه معمولی بوده و به‌اندازهٔ یک زن معمولی موردتوجه بوده‌ام؛ یعنی هیچ!