بریده‌هایی از کتاب حوالی چهل سالگی

آدمیزاد بندهٔ عادت است، به کثافت عادت می‌کند.

«سخت‌ترین کار این است که آدم خودش را تکرار نکند.»

یک‌بار جایی خواندم که برخلاف تصور عمومی، اتفاقاً داشتن نقاب، رفتار بسیار صحیحی است. آدم نباید خود واقعی‌اش را به همه نشان بدهد، باید نقابی داشته باشد که پشت آن از خودش محافظت کند.

«داشتم‌داشتم حساب نیست، دارم‌دارم حساب است.»

توی روابط دو طرف باید با هم به یک نقطهٔ تعادل برسند. گاهی یکی هم‌پای دیگری بالا برود و آن دیگری پایین بیاید تا در نقطهٔ تعادل بتوانند یک رابطه را نگه‌دارند و از آن لذت ببرند. تو نمی‌توانی در یک رابطه سر جای خودت بایستی و انتظار داشته باشی همیشه طرف مقابل پابه‌پای تو باشد، خسته می‌شود؛ و برعکس اگر تو همیشه خودت را به نقطهٔ او برسانی یک جای کار تو خسته می‌شوی و به همین سادگی همه‌چیز تمام می‌شود و این‌گونه شادی با هم بودن به شکل شکنجهٔ مدارا و ازخودگذشتگی دائمی درمی‌آید.

از اینکه تنهایی سخت است و آدم باید کسی را داشته باشد که برایش حرف‌هایی را بگوید که برای کسی دیگر نمی‌گوید

«اون‌موقع عشقم کشیده اون‌جوری باشم، اصلاً اون‌جوری‌بودن، منِ امروز رو ساخت.»

تغییر درد دارد؛ بااین‌حال برای به‌دست‌آوردن چیزهایی که تاکنون نداشته‌ام باید تغییر کنم، باید کسی بشوم که تاکنون نبوده‌ام.

نه جانکم! چهل‌سالگی آغاز خزان زندگی نیست، پنجاه، شصت و هفتادسالگی هم نیست. تو زمانی به خزان می‌رسی که تسلیم مرگ تدریجی و روزمرگی شده باشی، تسلیم ناامیدی، و فراموش کنی باید به زندگی با اعجاز و شگفتی نگاه کنی.

می‌دانی به این سن که می‌رسی دو وضعیت کاملاً جدی در انتظارت است: یا آن‌قدر به خودت دروغ گفته‌ای و در دروغ‌هایت فرورفته‌ای که دیگر نمی‌توانی با واقعیت کنار بیایی، درواقع فکر می‌کنی آن دروغ‌ها واقعیتند، یا آن‌قدر تلاش کرده‌ای واقعیت را ببینی که دیگر حتی نمی‌توانی یک دروغ در حد دل‌خوشی به خودت بگویی.