بریده‌هایی از کتاب قهرمان در ماموریت

ما وقتی که نمی‌توانیم هدف و معنایی برای زندگی بیابیم، با خوشی و لذت خود را از مسیر منحرف می‌کنیم.

وقتی ما خود را قربانی می‌پنداریم، دیگر دست از تلاش می‌کشیم چون باور داریم که بیچاره و نومیدیم.

همه باید برویم و همهٔ آنچه واقعاً از خود به جا می‌گذاریم داستان‌هایی است که از سر گذرانده‌ایم؛ داستان‌هایی که فرزندان و نوه‌هایمان دربارهٔ ما تعریف خواهند کرد. هر داستانی باید روزی به پایان برسد.

معنا چیزی است که در (جریان) حرکت می‌توان به آن دست یافت.

«ما چیزهایی را که نمی‌توانیم برای همیشه نگهشان داریم بیشتر دوست داریم.»

وقتی دخترکم را تکان می‌دهم تا بخوابد، اولین دعایم برای او این است که آن‌قدر عاقل باشد که دوستان خوبی انتخاب کند و برای خودش یک جمع داشته باشد. از خدا می‌خواهم در همهٔ زندگی‌اش آدم‌های مهربان، خیرخواه و عاقل را نصیب او کند.

روان‌شناسان کانون کنترل بیرونی را با اضطراب و افسردگی شدید، درآمد پایین و روابط پرمخاطره مرتبط می‌دانند. از سوی دیگر، کانون کنترل درونی با احساس قوی تعلق، افسردگی کمتر، درآمد بالا و روابط کامل‌تر نشان داده می‌شود.

تمام پرسه‌زدن‌های من برای پیداکردن حس‌وحال نوشتن برخاسته از ذهنیت قربانی بود. قربانی‌ها به الطاف نیروهای بیرون از خودشان زنده هستند

«انسان مادامی‌که خود را مخلوق شرایط بیرونی ببیند، محکوم شرایط خواهد بود. اما وقتی بفهمد قدرت آفرینندگی دارد و می‌تواند به زمین و بذر پنهان وجودش فرمان دهد تا در هر موقعیتی رشد کند، آن‌گاه به‌حق ارباب خودش خواهد شد.»

فکر می‌کنم میلیون‌ها نفر هستند که وقتی داستان دوران بچگی، دبیرستان یا دانشگاهشان به پایان می‌رسد، در صحنهٔ خالی نمایش ذهنشان می‌نشینند تا تیتراژ بالا بیاید و منتظر می‌مانند سرنوشت داستان دیگری برایشان روایت کند. اما وقتی به خود متکی باشیم، دیگر والدین، معلم‌ها و فرهنگمان نمی‌توانند به ما بگویند که چه بکنیم؛ خود ما باید داستانمان را بسازیم.

آنچه امروز حتی بیش از قبل حسرت آن را می‌خورم این است که وقتم را با ایفای نقش قربانی هدر دادم، درحالی‌که در دنیا قربانی‌های واقعی وجود دارند.

معمولاً فقط به چیزی وفادار و پایبند می‌مانیم، که بدانیم قرار است از دستش بدهیم. (یاد) مرگ همه‌روزه برای ما سودمند است. حقیقتاً مرگ ساعتی درحال تیک‌تاک را به ذهن متبادر می‌کند که ارزش‌های ما را مشخص و تعیین می‌کند و احساس اضطرار به وجود می‌آورد.

چرا ما این‌قدر بی‌قرار و ناآرامیم؟ چون بستنی وسوسه‌کننده است، ولی به‌کمال‌رساننده نیست؛ چون الکل حس آرامش کاذب با خود به‌همراه می‌آورد؛ چون هوس و شهوت از عشق جداست. حق با فرانکل بود. ما وقتی که نمی‌توانیم هدف و معنایی برای زندگی بیابیم، با خوشی و لذت خود را از مسیر منحرف می‌کنیم.

نگرانی‌ام این بود که طی دَه سال گذشته متوجه مسئله‌ای شده بودم که هر وقت به دل ماجراهایی می‌زدم، احساس می‌کردم هدف و انگیزه دارم و وقتی به پایان می‌رسید (مثلاً وقتی که کتاب جدیدم چاپ می‌شد یا فرصت گفت‌وگوی مهمی دست می‌داد و بعد به اتمام می‌رسید، یا وارد رابطه‌ای می‌شدم) دوباره متوقف می‌شدم. بعداز آنکه کاری را به‌خوبی انجام می‌دادم، گویی داشتن احساس هدفمندی و انگیزه کاهش می‌یافت، و به‌سرعت هم کاهش می‌یافت و دوباره همان حس‌وحال ناراحت‌کننده و لبریز از افسردگیِ «آن وقت‌ها که نمی‌توانستم از رختخوابم بلند شوم» بعداز موفقیتی چشمگیر به سراغم می‌آمد.

اغلب خیال می‌کردم آدم‌ها از خداوند طلب نجات می‌کنند و اگر خدا پاسخشان را ندهد، از او خشمگین می‌شوند، ولی به‌موقع و در کمال تعجب متوجه شدم که خدا آن‌ها را نجات نمی‌داد. به‌خاطر اینکه آن‌ها نیازی به نجات‌یافتن نداشتند؛ چون آن‌ها قربانی واقعی نبودند.

قهرمان عاملیت خود را می‌پذیرد

سال‌های تلخی گذشت و من به این فکر نکردم که می‌شد زندگی‌ام بهتر از این باشد. نمی‌پذیرفتم که زندگی‌ام به ساختار و هماهنگی نیاز دارد. نپذیرفتن این واقعیت به بهای گرانی برای من تمام شد. ظاهراً غفلت از مهار زندگی‌ام برای من به بهای یک دهه جاماندن از رشد و پیشرفت شخصی تمام شد.

اما قدرت راهنما از نوعی دیگر است. زمام قدرت راهنما به‌دست نوع‌دوستی‌اش است. افتخارهای او در گذشته‌اش نهفته است و حالا او سعی می‌کند به دیگران در کسب افتخار کمک کند و ازآنجاکه خودش وارد مبارزه شده می‌داند که جهان عرصهٔ جنگ و نبرد است و می‌خواهد نور بر ظلمت پیروز گردد. جهان برای راهنماها بزرگ‌تر از جهان خودشان و داستان شخصی آن‌هاست. آن‌ها مراقب همه‌چیز هستند.

افراد شرور و راهنما هر دو قوی هستند. در واقع افراد شرور اغلب قوی‌ترین شخصیتِ داستان هستند، تا اینکه سرانجام امید آن می‌رود که خود دچار شکست شوند. این یکی از دلایلی است که افراد به‌سمت اشخاص شرور گرایش پیدا می‌کنند. این توصیف موسولینی و هیتلر است. معمولاً برخی افراد شرور را به‌خاطر همین قدرتمندی با قهرمان‌ها اشتباه می‌گیرند.

قهرمان باید قدرتمند و دانا باشد و تنها راه کسب خردمندی و قدرت شکست‌ها و پیروزی‌های مکرر است. ذهنیت قربانی ما را وسوسه می‌کند که به‌جای درس‌گرفتن از شکست‌ها در برابر آن‌ها فروبریزیم. اما قهرمان‌ها از شکست‌ها درس می‌گیرند و این باعث رشد آن‌ها و سرانجام باعث ظهورشان در نقش راهنما می‌شود.