بریده‌هایی از کتاب بخش دی

ولی ظاهر می‌تواند فریبنده باشد.

دوستی با او در اوقات سختم ارزش زیادی برای من داشت.

تمام بیمارها بهم می‌گن شنوندهٔ فوق‌العاده‌ای هستی. خیلی از دانشجوها فراموش می‌کنن که بیماران روانی هم انسان‌ان، انسان‌هایی درست مثل تو و من. این بیمارها فقط می‌خوان حالشون بهتر بشه و بخشی از وظیفهٔ تو در مقام یه روان‌پزشک اینه که ازشون به بهترین شکل ممکن مراقبت کنی.»

ما به بیمارها این‌طوری اشاره نمی‌کنیم. میگل یه آدمه و فقط با اختلال روانی‌ش توصیف نمی‌شه. اون یه اسکیزوفرنیک نیست، یه آدمه که به بیماری اسکیزوفرنی مبتلاست.

هیچ وقت نخواست کسی کمکش کند. هیچ وقت باور نداشت که مشکلی دارد و برای همین است که هیچ وقت نخواست حالش بهتر شود.

بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان

هر بار که کتابی را برمی‌داشتم، برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به‌جای دنیای کسل‌کنندهٔ خودم، بخشی از دنیای کتاب می‌شدم.

«مطمئنم اوضاعت درست می‌شه.» نگاه منظورداری به من می‌اندازد. «دقیقاً بر چه اساسی این رو می‌گی؟ من الان توی بخش روان‌پزشکی بستری شدم. چی باعث شده فکر کنی اوضاعم درست می‌شه؟»

ظاهر می‌تواند فریبنده باشد.

بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان.»

«خوش‌بینی و احمق بودن با هم فرق داره.

صورتش موقع صحبت کردن می‌درخشد. مشخص است یکی از آن آدم‌هایی است که شدیداً شیفتهٔ شغلشان‌اند و این برخوردش باعث می‌شود بیشتر از قبل برایش احترام قائل شوم.

بیمارهایی که در این بخش زندانی شده‌اند آدم‌هایی‌اند مثل بقیهٔ آدم‌ها. تشخیص بیماری ذهنی به‌معنای حکم مرگ نیست. تمام بیماران این بخش سعی دارند حالشان بهتر شود.

«نه. "اسکیزوفرنیک" نیست. ما به بیمارها این‌طوری اشاره نمی‌کنیم. میگل یه آدمه و فقط با اختلال روانی‌ش توصیف نمی‌شه. اون یه اسکیزوفرنیک نیست، یه آدمه که به بیماری اسکیزوفرنی مبتلاست. متوجه شدی؟»

می‌گویم: «اوهوم.» چون همیشه معذب می‌شوم در یک مکان عمومی پشت تلفن بگویم «دوستت دارم». ولی بعد از قطع تماس، احساس بدی پیدا می‌کنم. چرا به مادرم نگفتم دوستش دارم؟ گفتنش راحت بود. اگر این تماسْ آخرین باری باشد که با مادرم صحبت کردم، چه؟

فکر اینکه تا لحظاتی بعد دیگر نمی‌توانم از گوشی‌ام استفاده کنم واقعاً ترسناک است. مثل این است که دستم را قطع کرده باشند. قبول دارم، این وابستگی نشان‌دهندهٔ رابطهٔ ناسالم من با گوشی‌ام است، ولی برایم اهمیتی ندارد. من به گوشی‌ام نیاز دارم. چرا یک مکان نباید آنتن داشته باشد؟ واقعاً ظالمانه است.

از آن آدم‌هایی است که دلت می‌خواهد شب قبل از امتحان با آن‌ها درس بخوانی، چون همیشه درس را خیلی خوب بلد است ولی بابتش برایت قیافه نمی‌گیرد. حضورش در هر اتاقی همه را آرام می‌کند.

زدی. از همه مهم‌تر، به حرف‌هام گوش دادی. این‌طوری بود که فهمیدم دلیل اینکه نمی‌تونستم بخوابم این بود که برای آقای سبیلو که شش ماه پیش فوت کرد، دلم خیلی تنگ شده.»