بریده‌هایی از کتاب در باب امیدواری

رنج در تاروپود هستی انسان تنیده شده است. ما نه از روی تصادف، بلکه به‌ضرورت رنج می‌بریم.

ما گناهی مرتکب نشده‌ایم جز به دنیا آمدن، و همین کافی است که مستحق جزایی وافر و ستمگرانه باشیم.