بریده‌هایی از کتاب حسین (ع)، عقل سرخ

بدان اگر همهٔ درهای زمین و آسمان به روی کسی بسته شود و او تقوا بورزد، خداوند راه خروج از بن‌بست‌ها را به او نشان خواهد داد. بنابراین نترس و جز با حق، انس نگیر و جز از باطل نترس. آرام باش.

خدا ما را بس است: «حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ».

بی‌طرفی و صلح‌طلبی در برابر هیئت ظلم، ابداً فضیلت نیست؛ رذیلتی عریان است.

هرگز اسلام از کفر ضربه نمی‌خورد، بلکه از نفاق ضربه می‌خورد،

آنان نمی‌خواستند اسلام را محو کنند؛ بلکه می‌خواستند اسلام را مات کنند. می‌خواستند و می‌خواهند اسلامی بسازند با گنج قارون و تخت فرعون کاری نداشته باشد

شمر از خط مقدم جبههٔ علی‌بن‌ابی‌طالب(ع)به خط مقدم جبههٔ یزید آمد. همه به‌تدریج شمر می‌شوند. همهٔ ما این‌چنین هستیم و کم‌کم شمر می‌شویم؛ به‌طوری که اگر از ابتدا به خود ما بگویند بیست سال دیگر چنان آدمی خواهی بود، خودمان هم باور نمی‌کنیم؛ ولی بعد چنان می‌شویم و کم‌کم به‌راحتی باور هم می‌کنیم. مسئله خیانت در انقلاب، غدهٔ بدخیمی است.

این تاریخ دردناک اسلام است، روح اسلام، قربانی کالبدش شد و محتوایش پیش پای فرمش شهید گشت. اسلام با سلاح رستم فرّخ‌زاد ایرانی یا هراکلیوس روم یا با زبان شبهات کافرانه ابن‌ابی‌العوجاء و کفرگویی امثال او و نظریات جاثلیق زمین‌گیر نشد. اسلام با روایات جعلی ابوهُرَیره و ابودرداء، و با فتوای کعب‌الاحبار و ابوموسی اشعری و شریح قاضی کشته شد. سیدالشهدا(ع)در کربلا قربانی تحریفِ اسلام شد.

اصولاً عشق و عقل در منطق عاشورا، هووی یکدیگر و پشت به یکدیگر نیستند. عشق عاشورایی عاقلانه است و عقل عاشورایی عارفانه است؛

حضرت امیر(ع)درباره این افراد فرمود: «فَهُوَ خَائِنٌ»؛ کسانی که کار را نمی‌شناسند، ولی مسئولیت قبول می‌کنند، خائن هستند. حکومتی که قوم‌وخویش‌بازی و پارتی‌بازی و آقازاده‌بازی و این حرف‌ها در آن نیست.

حضرت امیر(ع)، نکتهٔ مهمی فرموده است که باید این تعبیر را مجریان همهٔ حکومت‌ها ببینند. روایت بسیار مهمی است. فرمود: کسانی می‌توانند حکومت دینی واقعی تشکیل دهند که اهل مداهنه و سازشکاری و مصانعه و ریاکاری نباشند؛ کسانی که با صاحبان قدرت و ثروت و با جناح‌های قوی و سرمایه‌دارها و با قدرت‌های داخلی و خارجی معامله نکنند و نترسند؛ کسانی که محافظه‌کار نباشند.

خداوند پدرخوانده کسی نیست. هیچ‌یک از ما، قوم و خویش خداوند و نظرکرده نیستیم. اگر عمل صالح بکنیم، از سوی خدا حمایت می‌شویم: <إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ ینْصُرْکمْ>؛