بریده‌هایی از کتاب کلیدهای پرورش فرزند شاد از ۲ تا ۴ سالگی

هنگامی که کودک نوپا از روی شادی فریاد می‌کشد، انگشتش را در بینی می‌کند، روی مبل می‌پرد و یا غذای خود را در اطرافش پخش می‌کند، خود را بی‌تفاوت نشان می‌دهم و با او برخورد نمی‌کنم. از نظر من؛ مفهوم آزادی برای کودکان به این معناست که به او اجازه دهیم تا کودکی کند. اما من در مقابل صدای جیغ کودک نوپا عکس‌العمل نشان می‌دهم. بنابراین قوانین انضباطی خود را بر روی مواردی متمرکز می‌کنم که بیشتر مرا آزار می‌دهد. این موارد آزاردهنده برای هر والدینی متفاوت است. نکته اینجاست که شما نمی‌توانید هر رفتار نادرستی که از کودکتان سر می‌زند را اصلاح کنید و در واقع هرگز نباید برای اجرای این امر تلاش کنید. اگر کودک را به طور دائم مورد سرزنش قرار دهید و از او بخواهید رفتارش را اصلاح کند، از عزت نفس او کاسته می‌شود و در نهایت رشد و پیشرفت او در هر زمینه‌ای دشوار می‌شود.

بهترین راه برای اینکه احساس استقلال را در فرزند خود پرورش دهید، آن است که در طول دوره نوزادی و نوپایی کودک، تا جایی که ممکن است، احساس امنیت را در او تقویت کنید. احساس امنیت برای بسیاری از کودکان، هنگامی فراهم می‌شود که در کنار والدین محبوب خود بخوابند.

یکی از بزرگ‌ترین اشتباههای والدین آن است که نسبت به رفتارهای غلط کودک، بیش از رفتارهای خوب او واکنش نشان می‌دهند.

در حقیقت کودک ما ترجیح می‌دهد که در گوشه‌ای از پیاده‌رو در جلوی مغازه خشک‌شویی بایستد و به مدت بیست دقیقه حرکات و پرواز یک ملخ را مشاهده و بررسی کند. بهتر است همراه او شوید و به ملخ بنگرید. اجازه دهید او نظر خود را درباره این حشره برایتان بازگو کند. متوجه باشید که در این زمان می‌توانید از این شیفتگی لذت ببرید، بنابراین سعی کنید عشق خود را به فرزندتان ابراز کنید و این معلم کوچولو را در آغوش بگیرید.

هیچ یک از ما کامل نیستیم. با وجود این، دوست داریم که فرزندانمان به انسانهایی کامل تبدیل شوند. بنابراین بهتر است از این فرصت استفاده کنید و در خودتان نیز اصلاحاتی ایجاد کنید. ممکن است هرگز چنین انگیزه عظیمی، دوباره در وجودتان آشکار نشود. کودک نوپایتان هر کاری را که شما انجام می‌دهید، تقلید می‌کند

«کودکان نوپایی که از شیر مادر تغذیه می‌شوند، در مقایسه با آنانی که زودتر از شیر گرفته می‌شوند؛ بچه‌هایی هستند با خودباوری بیشتر که از تکامل بالاتر مغزی و جسمی برخوردارند. همچنین این کودکان در سنین بزرگسالی هنگام مواجهه با موقعیتهای اجتماعی، آرامش بیشتری دارند.» اگر شما به طور جدی، به دلیل ادامه شیردهی به کودک نوپایتان ناراحت هستید و از این کار خسته شده‌اید؛ خواهش می‌کنم با قطع تدریجی شیردهی، پایان خوشایندی را برای اتمام این ارتباط و وابستگی به‌وجود آورید. اما اگر شما و فرزندتان، هر دو از این ارتباط صمیمی و طبیعی لذت می‌برید؛ اجازه ندهید که فشارهای ایجادشده از سوی دوستان، همسایگان و یا خانواده بر شما تأثیر بگذارد.

باید بدانید هنگامی که بر سر کودک خود فریاد می‌کشید؛ پیامی مخالف با آنچه خواسته واقعی شماست، برای فرزندتان ارسال می‌کنید و به این وسیله سبب می‌شوید که او به کودکی سرکش و نافرمان تبدیل شود.

وقتی والدین با صراحت، احساسات فرزند نوپای خود را بیان می‌کنند و آنها را طبقه‌بندی می‌کنند، با این کار به کودک خود کمک خواهند کرد تا این احساسات را بشناسد و مورد پذیرش قرار دهد. به این صورت والدین به کودک یاد می‌دهند که چگونه بدون توسل جستن به هرگونه کج‌خلقی و عصبانیتی، با احساساتش ارتباط برقرار کند. بعد از اینکه عصبانیت کودکتان کاهش یافت و احساسات هر دوی شما تحت کنترل بیشتری قرار گرفت، نوبت آن می‌رسد که درباره این موضوع با او صحبت کنید. از فرزندتان بخواهید که با استفاده از کلمات، احساس خود را بیان کند.

قوانین انضباطی خود را بر روی مواردی متمرکز می‌کنم که بیشتر مرا آزار می‌دهد. این موارد آزاردهنده برای هر والدینی متفاوت است. نکته اینجاست که شما نمی‌توانید هر رفتار نادرستی که از کودکتان سر می‌زند را اصلاح کنید و در واقع هرگز نباید برای اجرای این امر تلاش کنید. اگر کودک را به طور دائم مورد سرزنش قرار دهید و از او بخواهید رفتارش را اصلاح کند، از عزت نفس او کاسته می‌شود و در نهایت رشد و پیشرفت او در هر زمینه‌ای دشوار می‌شود.

تنبیه کردن کودک دوساله به این دلیل که مطلبی غیرواقعی گفته است، کار بیهوده‌ای است؛ زیرا هدف او از بیان آن مطلب، دروغ و فریب‌کاری نبوده است، بلکه او تنها در آرزوی خلق حقیقتی بوده که وجود خارجی نداشته است.

عشقی که از سوی والدین ابراز می‌شود؛ برای کودک نوپای شاد، به منزله پوست دوم اوست. کودک در تمام لحظات این محبت را احساس می‌کند و باور دارد که این عشق، حافظ و حامی اوست. احساس ایمنی‌ای که به واسطه عشق و محبت والدین، به فرزند هدیه می‌شود، باعث می‌شود که او در جهت رشد، یادگیری و کشف حقایق، از ایمنی کافی برخوردار شود. در طول سالهای عمر کودک نوپای خود که باارزش و تکرارنشدنی است، لحظات شاد و مفرحی را با فرزند خود سپری کنید. او را درک کنید و یاری‌اش نمایید. همین موارد باارزش است که بیش از هر عامل دیگری، کودک را خرسند و شاد می‌کند. شما دنیای فرزندتان هستید؛ یعنی آرامش او، و همه چیز او. آن‌گونه به کودکتان عشق بورزید که گویی فردایی وجود ندارد. این رفتار شما سبب می‌شود که فرداهای او برای همیشه درخشان و زیبا باشد.

حقیقت، دلیل واقعی این موضوع که هر شخصی تمایل دارد در دوران کودکی، فرزندش را به درستی تربیت کند، این نیست که فرزندان در این دوران خیلی بدرفتار هستند، بلکه عدم تربیت در این زمان است که سبب می‌شود در بزرگسالی برای او مشکلاتی جدی ایجاد شود. به طور معمول، کودکان؛ شلوغ، شلخته، نامرتب، فراموشکار، بی‌دقت، وقت‌گیر و پرتوقع هستند و دوست دارند والدین همواره در دسترس آنان باشند، و در مجموع زیاده‌خواه هستند. وقتی شما گرفتاری کاری دارید، می‌توانید سرگرمی و تفریح خود را به زمان دیگری موکول کنید؛ اما در این شرایط هرگز نمی‌توانید رسیدگی به خواسته‌های کودکتان را برای زمانی دیگر قرار دهید. همچنین نمی‌توانید صبح روزهای تعطیل همه وقت خود را به استراحت بگذرانید و به کودک خود رسیدگی نکنید؛ زیرا کودکان این توانایی را دارند که به واسطه عملکرد نادرست‌تان، شما را مقصر شمارند و احساس گناه را در وجودتان ایجاد کنند. احساس سرافکندگی و تقصیری که به ازای این موضوع در شما به‌وجود می‌آید؛

لازم و ضروری است که هر پدر و مادری پذیرای کج‌خلقیها، نافرمانیها و پرخاشگریهای اجتناب‌ناپذیر کودک نوپای خود باشد.

لازم و ضروری است که هر پدر و مادری پذیرای کج‌خلقیها، نافرمانیها و پرخاشگریهای اجتناب‌ناپذیر کودک نوپای خود باشد.

بسیاری از روان‌شناسان، دوران نوپایی کودک را شبیه دوران نوجوانی می‌دانند. سالهای نوپایی، گذر از دوران نوزادی به کودکی است؛ درست همانند دوران نوجوانی که گذر از دوران کودکی به بزرگسالی می‌باشد. گذر از هر دوی این مراحل، بی‌اندازه مشکل است. در این دورانها، کودکان تضاد را تجربه می‌کنند. از یک سو؛ تمایل به اینکه مستقل شوند، در وجودشان رشد می‌کند و در عین حال احساس وابستگی به والدین در درونشان همچنان پابرجاست.