بریده‌هایی از کتاب کلیدهای پرورش فرزند شاد‬‌‫

«کودکی که به گریه‌های او به درستی پاسخ داده می‌شود، به نیازهای عاطفی و احساسی‌اش توجه می‌گردد و در مواقعی که دچار درد، ناراحتی و ترس است، از او به خوبی مراقبت می‌شود، اعتماد به نفس و احساس خود ارزشی در وجودش پرورش پیدا می‌کند. با وجود چنین تربیتی، بسیار دور از ذهن است که او در آینده به فرد مضطربی تبدیل شود که همواره سعی می‌کند خود را بشناسد و برعقده‌های حقارتش غلبه کند.»

محققان با مطالعه بر خانواده‌هایی که به اصل «تربیت فرزند براساس ایجاد پیوند» توجه دارند، پی برده‌اند که فرزندان آنان، بدون استثناء دردوره کودکی و نوجوانی، افرادی با اعتماد به نفس و خونگرم هستند. این بچه‌ها، با خود و دیگران مشکلی ندارند، زندگی را ساده می‌گیرند و از آن لذت می‌برند. آنان افرادی باهوش و خوشحال هستند و به راحتی با اشخاص بزرگسال و هم‌کلاسی‌های خود ارتباط برقرار می‌کنند. در واقع آنان نمونه کودکانی هستند که ما همواره در آرزوی داشتن آنان هستیم و حتی دوست داریم که خود نیز مثل آنها باشیم.

کودکانی که طی سالهای اولیه زندگی، بیشتر لحظات خود را در شرایط ناراحت‌کننده سپری می‌کنند، به طور خود به خود می‌آموزند که غصه‌دار بودن، راهی طبیعی است که آنان باید در زندگی پی بگیرند.

در خارج از خانه، مادر باید در مورد هر چیزی که می‌بیند، با نوزادش صحبت کند. تحقیقات نشان می‌دهد که نوزادان در بیرون خانه، بیشتر تمایل به یادگیری چیزهای جدید دارند. اگر والدین همواره نوزاد را برای قدم زدن با خود همراه سازند و با او حرف بزنند، مشاهده خواهند کرد که او کلمات را سریع‌تر می‌آموزد و اشیای اطراف خود را نام می‌برد.

نوزادان برای جلب توجه والدین گریه می‌کنند و بی‌توجهی به نیازهایشان سبب می‌شود که حس نارضایتی و آرزوی برآورده شدن خواسته‌هایشان در وجودشان شکل بگیرد. نوزادانی که همیشه مورد لطف والدین خود قرار دارند، هرگز اضطراب ناشی از بی‌توجهی و رها شدن از سوی پدر و مادر را تجربه نخواهند کرد. این نوزادان، با احساس امنیت و آرامش پرورش پیدا می‌کنند و به استقلال واقعی و خرسندی درونی دست می‌یابند. کودکی که نیازهایش برآورده می‌شود و پیوند مستحکمی با والدین خود برقرار می‌سازد، قطعا پایه‌های اعتماد و اطمینان در وجودش شکل می‌گیرد و زمینه ایجاد استقلال در او فراهم می‌گردد.

. وقتی ما نوزاد را پیش از داشتن آمادگی لازم مجبور می‌کنیم که مستقل شود، حس اعتماد او را نسبت به خود و دنیای اطرافش تضعیف می‌کنیم و او را به موجودی نیازمندتر و وابسته‌تر تبدیل می‌نماییم

هیچ گاه عبارتی را به حالت سؤالی از او نپرسید، مگر اینکه به واقع بتوانید پاسخ آن را عملی کنید. هنگامی که از کودک خود سؤال می‌کنید، اما به پاسخ او توجه نمی‌کنید؛ تنها حالت عجز و ناتوانی او را تأیید کرده‌اید.