بریده‌هایی از کتاب پیش از آنکه قهوه ات سرد شود (جلد سوم)

وقتی می‌خواین به کسی که برای رسیدن به آرزوهاش تلاش می‌کنه هدیه بدین، باید عزیزترین چیزی رو که دارین به اون بدین. بعضی روزها، اون کسی که رؤیاهاش رو دنبال می‌کنه، قدرت ادامهٔ مسیر رو نداره. حتماً تلخ و دردناکه و اون باید بین رؤیاهاش و واقعیت یکی رو انتخاب کنه. وقتی این اتفاق بیفته، فردی که باارزش‌ترین هدیه‌ها رو گرفته، می‌تونه کمی بیشتر بجنگه. ظاهراً این بهش کمک می‌کنه احساس تنهایی نکنه. بنابراین، من این کتاب رو به تو می‌دم، چون می‌خوام برای رؤیات بجنگی.»

«خب، تنها زنده موندن مثل تنها مردنه، این‌طور فکر نمی‌کنی؟»

«اما تسلیم نشدن هم خودش یه‌جور استعداده.»

چیزی که عمیقاً به آن اعتقاد دارم این است که نباید اجازه دهیم مرگ یک فرد باعث بدبختی شود. دلیل آن ساده است، اگر اجازه دهیم مرگ هرکس دلیلی برای ناراحتی باشد، به این معنی است که انسان‌ها برای بدبخت شدن به دنیا می‌آیند. درواقع، برعکسِ این موضوع صادق است. انسان‌ها برای خوشبختی به دنیا می‌آیند.

احساسات واقعی مردم به‌وضوح دیده نمی‌شود. ممکن است طرف مقابل به چیزی فکر نکند، اما ما مایلیم بدون اینکه با او صحبت کنیم یا دربارهٔ احساسش بپرسیم، به حدس و گمان خودمان اعتماد کنیم.

با او خودداری می‌کرد. احساسات واقعی مردم به‌وضوح دیده نمی‌شود. ممکن است طرف مقابل به چیزی فکر نکند، اما ما مایلیم بدون اینکه با او صحبت کنیم یا دربارهٔ احساسش بپرسیم، به حدس و گمان خودمان اعتماد کنیم.

«و تو می‌تونی به مبارزه کردن ادامه بدی، مگه نه؟»