بریده‌هایی از کتاب خانه آن سوی دریاچه

مقاومت هم عیب‌های خودش را دارد. مقاومت باعث می‌شود آن چیز را حتی بیش از پیش بخواهم؛

«اگه قرار نیست تمام تلاشت را بکنی، پس چرا خودت را به زحمت بیندازی؟»

مردم شایعه‌پراکن واقعاً عوضی هستند. اگر نتوان نام کارشان را سوءاستفاده گذاشت، مسلماً می‌توان گفت که آن‌ها به‌شدت آزاردهنده هستند.

تنها کسی که می‌تواند مرا از این سردرگمی‌ای که به وجود آورده‌ام بیرون بکشد خودم هستم.

من واقعاً نمی‌تونم درک کنم که تو در چه حالی و داری چه چیزی رو تحمل می‌کنی، اما مجبور نیستی تنهایی این کار رو بکنی.

«کار و تفریح باید با هم ترکیب شوند و در کنار هم باشند.»

من از همهٔ انواع و اقسام رسانه‌های اجتماعی اجتناب می‌کنم، رسانه‌هایی که در اصل سایت‌هایی خطرناک و به‌دردنخور هستند با سطوح مختلف سمی بودن. به اندازهٔ کافی مشکلاتی دارم که باید به آن‌ها بپردازم. لازم نیست با دیدن غریبه‌هایی که در توییتر می‌گویند چقدر از من متنفرند استرس بیشتری به خودم وارد کنم. همچنین، نمی‌توانم به خودم اطمینان کنم که در این فضا رفتار خوبی داشته باشم.

«بازگشت حس عجیبی داره. غم‌انگیزه.»

به نظرم کاری که کردم مخالف خودستایی فروتنانه بود. باید برای وقت‌هایی که به طور تصادفی خودت رو بهتر از اونچه واقعاً هستی نشون می‌دی هم یک کلمه وجود داشته باشه.» می‌گویم: «گنده‌گویی چطوره؟»