بریده‌هایی از کتاب شجاعت رنج بردن

«چیزهایی را در تاریکی آموخته‌ام که هرگز نمی‌توانستم در روشنایی یاد بگیرم،

بدون رنج می‌توان درد را تجربه کرد؛ اما بدون درد نمی‌توان رنج را تجربه کر

«ولی هیچ دلیلی نداشت که از اشک‌هایمان شرمنده باشیم؛ چراکه اشک‌ها شاهد این بودند که انسانی بیشترین شجاعت را از خود نشان داده است؛ شجاعت رنج‌بردن.» ــ ویکتور امیل فرانکل، انسان در جست‌وجوی معنا

بااین‌حال رنج معمولاً با نیش تیزی شروع می‌شود که مددجو را به مرحله‌ای می‌برد که ما آن را غروب می‌نامیم.

«سقوط» ناشی از رنج (که ممکن است مانند تجربهٔ پستی‌های معنوی یا یأس باشد) در واقع بخشی ضروری برای رسیدن به ارتفاعات معنوی جدید است.

هیچ آگاه‌شدنی بدون درد نیست

«شرم قدرتش را از بیان‌ناپذیری‌اش می‌گیرد

کسی که روزی دوستش داشتم، جعبه‌ای پر از تاریکی به من داد. سال‌ها طول کشید تا بفهمم این هم یک هدیه بوده است.

ولی هیچ دلیلی نداشت که از اشک‌هایمان شرمنده باشیم؛ چراکه اشک‌ها شاهد این بودند که انسانی بیشترین شجاعت را از خود نشان داده است؛ شجاعت رنج‌بردن

با اینکه رنج همه را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، ممکن است برای به حاشیه رانده‌شده‌ها شدت بیشتری داشته باشد.

باورها در برابر تغییر بسیار مقاوم‌اند. حتی وقتی شواهد نشان می‌دهد که باید تغییر کنند، مردم دوست ندارند این کار را بکنند.

وقتی افراد از درد اجتناب می‌کنند، مسائل مثبت زندگی را نیز از دست می‌دهند.

هیچ‌کس نمی‌تواند تمام وقایع زندگی را توضیح دهد. هیچ‌کس کنترل کامل ندارد و هیچ‌کس ذاتاً از دیگران ارزشمندتر یا بهتر نیست.

چیزهایی را در تاریکی آموخته‌ام که هرگز نمی‌توانستم در روشنایی یاد بگیرم، چیزهایی که زندگی‌ام را بارهاوبارها نجات داده‌اند؛ به‌طوری‌که در واقع فقط یک نتیجهٔ منطقی می‌توان از آن گرفت: من به همان اندازه که به روشنایی احتیاج دارم، به تاریکی هم احتیاج دارم.

چیزهایی را در تاریکی آموخته‌ام که هرگز نمی‌توانستم در روشنایی یاد بگیرم، چیزهایی که زندگی‌ام را بارهاوبارها نجات داده‌اند؛ به‌طوری‌که در واقع فقط یک نتیجهٔ منطقی می‌توان از آن گرفت: من به همان اندازه که به روشنایی احتیاج دارم، به تاریکی هم احتیاج دارم.

در برخی موارد، درد بخشِ ضروریِ رشد است

تجربهٔ درد بد نیست؛ فقط دردناک است

مشقت در تقابل با خوش‌حالی است؛ ولی مردم در چنین موقعیتی معنا را پیدا می‌کنند.

مددجوها می‌توانند با طراحی یک روال و رعایت یک برنامه، در زندگی‌شان حس کنترل ایجاد کنند. حتی نمونه‌های کوچک‌تر ساختار، مانند بیدارشدن سر ساعتی مشخص یا ورزش قبل از شام، ممکن است موقع به‌اوج‌رسیدن اضطراب وجودی آسایش فراهم کند.

باید مددجوها را تشویق کرد تا به‌دنبال حمایت اجتماعی باشند، روابط نزدیک خود را حفظ و با چیزی بزرگ‌تر از خودشان ارتباط برقرار کنند.