بریده‌هایی از کتاب چگونه کارآمد فکر کنیم (خلاصه کتاب)

ذهن ما در هر لحظه، تحت‌تأثیر عواملی است که آن را احاطه کرده‌اند؛ از هرآنچه که می‌خوریم تا هرآنچه که می‌خوانیم. بنابراین هر لحظهٔ ذهنی برای ایده‌ای خاص مناسب است و باید در همان لحظه به آن اجازه بروز دهیم و بعد با گذر زمان، لحظه‌های متفاوت و ایده‌های متفاوت بدست خواهیم آورد.

اگر افکارتان را یادداشت نکنید، آگاهی‌تان فرّار، مبهم و ناپایدار خواهد بود.

حسادت در عین اینکه احساس خوشایندی نیست، اما نوعی دعوت به عمل و تغییر وضعیت است.

هیچ جای شک وجود ندارد که تنهایی و خلوت مناسب‌ترین شرایط برای فکر کردن است. اما گاهی ذهن ما با حضور یک ذهن دیگر، کارآمدتر می‌شود و فرایند تفکر برایش هموارتر می‌گردد.

هروقت از یکی از آشنایانم می‌خواهم به من بگوید درباره فلان موضوع چه می‌داند، او بلافاصله می‌خواهد به یک کتاب اشاره کند: حتی جرئت نمی‌کند قبل از رجوع به لغت‌نامه و بررسی کردن معنای خارش و ماتحت، بگوید ماتحتش می‌خارد!

اگر در خانه نمی‌توانید عمیق فکر کنید، به یک سفر تنهایی بروید. در قطار یا هواپیما فرصت خواهید داشت تا دور از شلوغی‌های روزمره، بازتر و عمیق‌تر فکر کنید و شاید چیزهایی به ذهنتان برسد که تابه‌حال فکرش را هم نکرده بودید. هر شرایطی که ذهن مقاومت کمتری در برابر ایده‌های جدید داشته باشد و بیشتر بتواند بر اضطراب غلبه کند، شرایط مناسب فکر کردن است.

مطالعه کردن افکار و سوگیری‌های ذهن ما را برملا می‌سازد.

کسانی که تن به فکر کردن می‌دهند، در ابتدا آشفتگی بسیاری متحمل می‌شوند، اما به مرور و با روشن شدن معناهایی که به آن نیاز دارند، زندگی آرام‌تر و پراطمینان‌تری را سپری می‌کنند.

اگر شما هم جزو آن دسته از افراد هستید که فکر می‌کنند دنیا روز به روز جای بدتری می‌شود و دیگر نمی‌توان به هیچ‌کسی اعتماد کرد، از خودتان بپرسید زندگی کردن با چنین افکاری چه سودی عایدتان کرده است؟ طبیعتاً هیچ. اما درعوض، چنین تفکری قطعاً آسیب‌های کوچک و بزرگ زیادی به شما وارد کرده. تصور یک زندگی بدبینانه که در آن هیچ عشقی میان مردم وجود ندارد، سخت و طاقت‌فرساست. در اینجا پیشنهاد می‌کنیم تفکر عشق‌باورانه را تمرین کنید.

بنابراین، بیشتر انسان‌ها، به‌خصوص در دنیای شتاب‌زده و پرمشغله امروز، ترجیح می‌دهند زندگی خود را با سطحی‌ترین معناهایی که می‌تواند داشته باشد بگذرانند و درگیر فکرهای بزرگ و پیچیده نشوند.

به یاد داشته باشید کسی که نمی‌تواند همدلی کند لزوماً فرد خودخواهی نیست، بلکه کسی است که به ابعاد تاریک‌تر و کمتر شناخته‌شده خود آگاه نیست.

ما از طریق خواندن افکار نویسندگان مختلف، به درک واضح‌تری از افکار خود می‌رسیم. گاهی نیز متوجه می‌شویم که یک نفر دیگر به همان چیزی فکر کرده که مدت‌ها ذهن ما را به خود مشغول کرده بود. درحقیقت، کتاب خواندن مبادله کردن افکار است.

یک شنونده خوب دست به قضاوت نمی‌زند، نتیجه‌گیری اخلاقی نمی‌کند، برای پاسخ دادن عجله ندارد، صحبت شما را برای اضافه کردن تجربیات خود قطع نمی‌کند و به یاد دارد که برای فهم صحبت‌های طرف مقابل لازم است تا از افکار خود نیز آگاه باشد

ما بیشتر بر پول درآوردن تمرکز می‌کنیم تا بر نحوه خرج کردن آن، ما بر گسترده کردن ارتباطات خود تمرکز می‌کنیم تا بر کیفیت و ضرورت آن‌ها. حتی گاهی بر رسیدن به هدفی که نفعی برای ما ندارد تمرکز می‌کنیم و دلیل تعیین آن هدف را از خود نمی‌پرسیم.

ذهن در لحظات مختلف، کارکردهای متفاوتی دارد؛ ممکن است لحظه‌ای منجر به خلاقیت بشود و لحظه‌ای دیگر نتواند حتی اطلاعات ساده‌ای را هم پردازش کند. این امر طبیعی است، اما اغلب مردم به دلیل عدم شناخت ویژگی‌های ذهن‌شان، در موقعیت‌های مختلف دست به سرزنش کردن خود و ذهن‌شان می‌زنند و تا مرحله تحقیر کردن پیش می‌روند.

نوشتن افکارمان به ما کمک می‌کند که در صورت فراموشی، دوباره به یاد بیاوریم که به چه چیزی فکر می‌کردیم و نیز باعث می‌شود که بیان آن ایده را بسنجیم. تمام این کارها بدون صرف انرژی اولیه صورت می‌گیرد.

اگر سدی میان خود و اطرافیانتان نسازید، آن‌ها نیز می‌توانند یکی از منابع خوبِ واداشتن به تفکر باشند.

همه ما نیازمند کسانی هستیم که بتوانند افکار مغشوش و آشفته ما را بشنوند و بدین‌ترتیب، به آرام‌تر و متمرکزتر شدن ذهن ما کمک کنند.

مراقبه فیلسوفانه کمک می‌کند برای محتواهای گنگی که در آگاهی‌مان جریان دارند، چارچوبی مناسب پیدا کنیم.

یکی از آموزه‌های اشتباه رایجی که همه مردم مدنظر قرار می‌دهند این است که ایده‌های عالی همیشه بیرون از ما و در سر فردی باهوش‌تر، خلاق‌تر و معتبرتر از خودمان قرار دارند و سر ما جایی نیست که سروکله ایده‌های ارزشمند در آن پیدا شود! بدین ترتیب ما عادت کرده‌ایم که اگر ایده‌ای هم به ذهنمان رسید، آن را به فردی شناس‌تر ربط دهیم و از او نقل‌قول بیاوریم.