بریده‌هایی از کتاب انسان استاندارد

اگر زندگی را بیشتر در جنبه‌های مثبت آن می‌بینیم حتماً انسانی رو به رشد هستیم.

انسان متعالی، آنچه را که می‌داند در زندگی واقعی خود عمل می‌کند و برای او مهمترین هدف، عمل به دانسته‌های انسانی خود در زندگی روزمره، در کسب و کار و اخلاق و رفتار است

همین که انسان به درجه‌ای برسد که بتواند تشخیص دهد که باید رشد کند، خود از خصوصیات برجستۀ انسانی است؛

واضح‌ترین مشخصۀ انسان رو به رشد این است که در رفتار و اخلاق خود بطور دائم در مرز خطا و اصلاح خطا قرار دارد، نیت و قصد منفی آدم‌های درجۀ ۳ را ندارد، امّا بدلایل متعدد دچار ضعف و خطا می‌گردد و در عین حال که از خطای خود پشیمان و نسبت به آن آگاه و هوشیار است سعی در اصلاح آن نیز می‌کند؛

همانگونه که می‌دانیم علم بدون عمل بی‌ثمر است، بنابراین افرادی که علم و یا پست و مقامی دارند امّا اعمال و رفتار آنها نشان دهندۀ علم و موقعیت اجتماعی آنها نمی‌باشد نمی‌توانند خود را در قالب انسان‌های متعالی و یا انسان‌های اجتماعی به حساب آورند؛ همۀ انسان‌ها با هم برابر هستند مگر در اخلاق و رفتار انسانی و یا غیرانسانی که از آنها سر می‌زند و آنها را از یکدیگر متمایز می‌نماید.

«انسان استاندارد (نمونه) کسی است که با بهره‌گیری صحیح و کامل از کلیۀ ظرفیت‌ها و توانائی‌های مادّی و معنوی زندگی‌اش، خود را به ایده‌آل‌ترین وضعیت انسانی که در شأن و توان اوست برساند، و این مستلزم این است که ابتدا به خودشناسی رسیده و با روحیات و خصوصیات خود آشنا شود و سپس با پرورش خود به صفات عالی انسانی، به حد استاندارد انسانی خود (در تمامی جنبه‌های زندگی) دسترسی پیدا کند».