بریده‌هایی از کتاب این است مذهب من

غربی‌ها اگر می‌توانستند پنج دقیقه با خود فکر کنند می‌دانستند که سرعت وسایل حمل و نقل جز تشویش و حادثه و تأخیر نتیجه‌ای به بار نمی‌آورد و صرفه‌جویی در زمان برای آنان حاصلی ندارد، استقلال نزد کسانی که تفرقه و کشمکش را به وجود آورده‌اند بی‌ارزش است

اغلب کارهای بزرگ و قهرمانی و حتی اعمال نیک غربی فراموشی و بیهودگی است. قوّه‌ی عملی غربی بر روی اکتشاف و اختراع و تهیه‌ی وسایل جنگی ناشی از فرار خویشتن است نه قدرت و یا تسلط استثنایی‌شان بر نفس.

غربی از یک چیز عاجز است و آن تأمّل در باطن خویش است و تنها این موضوع برای اثبات پوچی و درخشندگی کاذب تمدن جدید کافی است. بدون تردید غربیان باهوش‌ترین مخلوقات روی زمین‌اند و بدون شک غربیان فقیرترین مردم روی زمین از حیث آشنایی به حکمتند.

گاندی می‌گفت: «در جستجوی حقیقت حاضرم، عزیزترین چیز حتی جان خود را فدا سازم» و بالاخره به این آرزوی خود رسید.

مروارید محبّت، قلب انسان را پاکیزه می‌سازد.

مادر گاندی زن مقدسی بود و تمام آداب رسوم مذهبی را به جا می‌آورد و هیچ گاه بدون دعا غذا نمی‌خورد. همیشه روزه‌دار و دارای شعور و قوّه‌ی تعقّل بسیار بود و از امور سیاسی زمان خود اطلاع نداشت.

او می‌شود. حالا می‌بینی که چگونه خطوط آهن سازمان و اساس خطرناکی را تشکیل می‌دهند. زیرا به علت وجود

انجیل یعنی بشارت نیک، بشارت به کسانی که تمدن آنان را در هم شکسته است، بشارتی که پایان محکومیت تمدن غرب را اعلام می‌کند. کسانی که انجیل به آنان آموخته که: در جهان مبشر حقیقت و محبت و صلح باشند خودشان در جستجوی طلا و برده به هر طرف دوانند.

وقتی انسان روح خود را از دست بدهد، فتح دنیا به چه دردش می‌خورد»

به من بگو به نظر تو شجاعت برای چه کسی لازم است؟ کسی که پشت توپ سنگر گرفته و آتش می‌کند و هدف مقابل را قطعه قطعه و ویران می‌سازد؟ یا کسی که با چهره‌ی متبسم خود را به دهانه توپ نزدیک می‌نماید؟ کدام یک از آنان حقیقتا جنگاورند؟

محرک وی در فتح جهان، ناتوانی او در حکومت به خویشتن است. به همین علت غربی پدید آورنده‌ی آشوب و فساد در سراسر دنیاست.

گاندی به منظور تعلیم و نه به خاطر تقلید مجاهدت کرد تا با زندگی انگلیسی خو بگیرد. گاندی به این نتیجه رسید که در زندگی انگلیسی چیز تازه‌ای که شایسته یاد گرفتن باشد وجود ندارد و چیزهایی که تازه به نظر می‌رسد همه فریب و خطا و پوچ است و باید آنها را دور ریخت.

گاندی به منظور تعلیم و نه به خاطر تقلید مجاهدت کرد تا با زندگی انگلیسی خو بگیرد.

گاندی هنگام مسافرت به مادرش تعهّد سپرد که در انگلستان پاکدامن زیسته و به خوردن سبزی اکتفا بکند.

گاندی در گناه لذتی نیافت، بلکه ظاهرا از آن در جستجوی قوّت و آزادی برآمد.

گاندی به استثنای چند سال اوایل عمر بقیه‌ی ایام عمر هشتاد ساله‌ی خویش را در تحمل و رنج و کوشش در درک ذات و حقیقت و بالاخره مشاهده‌ی خداوند از راه دیدن ذات مصروف داشت.

گاندی در سنین کودکی بسیار کم هوش و کم حافظه و در دوره‌ی دبستان شاگرد متوسطی بود. پسری بود خجول و دیرجوش، جز مدرسه و خانه جای دیگر را نمی‌شناخت. تاب صحبت و مذاکره با کسی را نداشت و می‌ترسید که مورد تمسخر قرار بگیرد. گاندی درباره‌ی کمرویی خود اعتراف می‌کند که: «با عجله به مدرسه می‌رفتم و دوان دوان به خانه بازمی‌گشتم تا مجبور نشوم در بین راه با کسی صحبت بکنم.»

به خود می‌گفتم من چرا نباید مانند «هریش چندرا» راستگو و درست کردار باشم، اثر نمایشنامه به من الهام بخشید که تا عمر دارم به دنبال راستی بروم و از امتحانات سختی که «هریش چندرا» گذاشت بگذرم. زیرا مروارید محبّت، قلب انسان را پاکیزه می‌سازد.

من معتقد نیستم که پروفسور کوکهیل از جهات و نظرات خاصّی به هند خدمت می‌کند، او آن چنان صمیمی است که به هنگام ضرورت حاضر است جان خود را هم فدای هند کند، از هیچ کس ولو در هر مقامی که باشد تملق نمی‌گوید و معتقد است که حقیقت می‌گوید. به همین علّت ما مدیون او هستیم.

شما خیلی عجولید. من نمی‌توانم اختیارم را به دست شما بسپارم، کمی صبر کنید، تصوّر می‌کنم جوابی که می‌خواهید به دست خواهید آورد، مثلی است معروف که می‌گویند: «درخت یک روزه درخت نشده است» قطعا کلام من در مورد کسانی که طالب سعادت هندند دلیل آن است که استقلال هند به نظر شما مهم نیست و آن را صعب‌الحصول می‌دانید، اگر همه مثل شما فکر بکنند هیچ پیشرفت نخواهیم