بریده‌هایی از کتاب جین در فانوس تپه

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»

بیشتر دردسرهای دنیا را آدم‌های احمق درست می‌کنند نه آدم‌های شرور.

هیچ‌وقت حسادت نکن جینی. هیچ‌چیزی خانمان‌سوزتر از حسادت نیست.

قبول داری وقتی شاعری در ستایش یک زن شعر می‌گوید، آن زن در تاریخ جاودان می‌شود؟ مثل بئاتریس، لورا، لوکاستا یا مری کوهستانی. صدها سال از مرگشان می‌گذرد و بااین‌حال هنوز اسمشان سر زبان‌ها است، چون شاعران بزرگی عاشق آنها بوده‌اند. از تروا خرابه‌ای بیش به جا نمانده، اما نام هلن هنوز زنده است.»

هر زبان جدیدی شبیه به دری است که به کاخی شاهانه باز می‌شود.

"پرینس ادورد عجب جای قشنگی است."

دسته‌جمعی به کلیسا رفتند، طبق سنت کندی‌ها به کلیسای بزرگ و قدیمی دلگیر واقع در یکی از خیابان‌های مرکز شهر رفتند. جین به دلایل مخصوص خودش معمولاً از رفتن به کلیسا لذت می‌برد.

از آن شب به بعد مشغول زندگی در ماه شد. آنجا از غذای پری‌ها می‌خورد،

اندرو استوارت که دورشدن قطار تورنتو را تماشا می‌کرد، گفت: «زندگی! با دخترم مهربان باش... عشق! هیچ‌وقت خانهٔ قلبش را خالی نکن.»

به این می‌گویند زندگی جین! آدم باید شومینهٔ خودش را داشته باشد. پای آدم جلوی شومینهٔ بقیه گرم می‌شود، ولی قلبش یخ می‌بندد.

مرگ یک زبان خیلی غم‌انگیز است، مگرنه؟ یک موقعی زنده و پرشور و نشاط بوده. آدم‌ها با آن حرف‌های زشت و قشنگ... حرف‌های خردمندانه و احمقانه می‌زده‌اند. خیلی دوست دارم بدانم قبل از مرگ لاتینی، آخرین کسی که به این زبان حرف زده کی بوده؟ مثل این است که بپرسی اگر هزارپا کفش می‌پوشید، چند تا کفش لازم داشت؟

دنیا روی خوش نشان می‌داد و دنیا هم جوابش را می‌داد

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»

«به این می‌گویند زندگی جین! آدم باید شومینهٔ خودش را داشته باشد. پای آدم جلوی شومینهٔ بقیه گرم می‌شود، ولی قلبش یخ می‌بندد.»

«دیوارها به‌محض اینکه از آنها عکس آویزان می‌کنی، دوست آدم می‌شوند. دیوار برهنه چشم دیدن هیچ‌کسی را ندارد.»