بریده‌هایی از کتاب غریبه

هوا داشت روشن می‌شد. سپیده دمیده بود. هنوز امّا اطراف‌به خوبی دیده نمی‌شد. خاکستری بود، گرگ و میش. یا به قول‌آقامهدی گاوگم بود.

رحمت به شیری که شما را خورد!

اول‌چند گلوله‌ی گاز اشک‌آور شلیک کردند. خیلی‌ها نمی‌دانستیم‌گاز اشک‌آور چیست و چه می‌کند. تا به خود بجنبیم، سرفه وسوزش گلو و چشم و ریزش مدام اشک و استفراغ، حسابی‌حال‌مان را گرفت.

عجیب‌تر این‌بود که هر چقدر بیشتر تحت شکنجه و اذیت و محدودیت قرارمی‌گرفت، بیشتر مصمم‌تر می‌شد و با انرژی و شجاعت‌بیشتری مبارزه می‌کرد.

بارها شاهد بودم که مثلاً ۴۸ ساعت لب به غذانزده یا ۷۲ ساعت گذشته نخوابیده. ممکن نبود تا قبل از اتمام‌کارش، غذا بخورد و استراحت کند.

تحملّش در برابر گرسنگی و بی‌خوابی باور کردنی‌نبود.

انسان به طور فطری به مظلوم و مظلومیت حساس است ونسبت به انسان‌های مظلوم احساس همدردی و علاقه می‌کند.

فقر پدر نیز خود نعمت‌بود که برایشان به ارث نهاده است...