بریده‌هایی از کتاب انتقام بخشش

هریک از ما زمانی که در کودکی ناگهان فاصلهٔ بین خود و دیگران را حس کرده‌ایم، این رنج را کشیده‌ایم. آن هنگام که دریافته‌ایم از سایرین جداییم، متفاوتیم، پیکری هستیم تنها در میان پیکر بیگانگان، تنها در میان حصار ذهنی خود. چه ظلمی است آگاهی! برای برخی این آگاهی به معنای یک تابش خیره‌کننده است، برای برخی دیگر به معنای سقوط و انحلال. اگر برای دستهٔ اول پرده‌ای برداشته می‌شود، برای دستهٔ دوم دیواری کشیده می‌شود که در آن زندانی می‌شوند. تنهایی امپراتوری است که برخی در آن تخت پادشاهی را می‌بینند و برخی دیگر محدودیت را.

ـ به نظر یه‌کم عجیب می‌رسی. ـ در حال حاضر، خیلی خودمو دوست ندارم. ـ اگه خودت رو دوست نداری، پس من به اندازهٔ هردومون دوست دارم.

ما یک اتفاق را نمی‌بخشیم، ما یک شخص را می‌بخشیم. یک عمل همچنان بد باقی می‌ماند، اما کسی به آدم بد تبدیل نمی‌شود. ما نمی‌توانیم یک شخص را در عمل مضری که مرتکب شده است، خلاصه کنیم. بخشش یعنی در نظر گرفتن آن شخص به طور کامل و به جا آوردن احترام و اعتباری که شایستهٔ اوست.

یه ناراحتی گرم داریم یه ناراحتی سرد. وقتی که عاشقی، ناراحتیت گرمه. وقتی که عاشق نیستی، سرده. تو اون گرمه، پای کسی در میونه، ولی تو اون سرده، هیچ‌کس.

او که طی چهل و پنج سال، مظهر یک زن «مهربان» بود، حالا تنفر او را سرپا نگه می‌داشت. بدون نفرت، او پیش از این در گورش پوسیده بود.

آیا سام قبول می‌کرد که دوباره او را ببیند؟ اِلیز تردید نداشت. چیزی در حال به وقوع پیوستن بود... سام از روی کنجکاوی قبول می‌کرد ـ آیا ملاقات اِلیز تنها ماجرایی نبود که می‌توانست در زندان برای او اتفاق بیفتد؟ از روی غرور قبول می‌کرد، زیرا از شکست خوردن متنفر بود. از روی حس مردسالاری‌اش قبول می‌کرد، زیرا گریختن از دست یک زن او را خشمگین می‌کرد. از روی تمایل به سلطه‌گری قبول می‌کرد، برای اینکه منکر آشفتگی‌اش شود و برتری‌اش را ثابت کند.

شهرت، همواره نتیجهٔ افراط است، افراط در نشان دادن استعداد یا افراط در وحشی‌گری؛ افراد عادی، قابلیت این را ندارند که معروف شوند.