بریده‌هایی از کتاب مسیحیان و سقوط روم

یهودیان که زیر سلطه حکومت‌های آشوریان و ایرانیان می‌زیستند و به جهت سال‌ها بردگی افسرده شده بودند، پس از پیروزی‌های اسکندر از این شرایط رها گردیدند؛ و هنگامی که به درجات بالایی در شرق و پس از آن در غرب دست یافتند باعث برانگیختن شگفتی و کنجکاوی سایر ملل شدند. لجاجت سرسختانه به همراه تشریفات مذهبی و منش غیراجتماعی ایشان، آنان را در چشم دیگران به گونه‌ای متفاوت از انسان‌ها بدل کرده بود؛ افرادی که آشکارا نفرت تسکین ناپذیر خود از سایر جهانیان را اظهارکرده و یا به ندرت آن را کتمان می‌نمودند.

مراسم دردناک و حتی خطرناک ختنه کردن به تنهایی قادر بود نو ایمانانی که قصد گذر از در کنیسه را داشتند، از این کار برحذر دارد. در این شرایط بود که مسیحیت مجهز به قدرت[ شریعت ]موسی اما فارغ از قیودات دست و پاگیر آن، خود را به جهانیان عرضه نمود

گنوستیک‌ها تدریجاً به پنجاه فرقه معین منشعب شدند، که مشهورترین ایشان "باسیلیدیان‌ها"، "والنتینیان‌ها"، "مارکیونیت‌ها" و در دوره‌های متأخر "مانویان‌ها" هستند. هر یک از این فرقه‌ها می‌توانستند درباره اسقف‌ها، اجتماعات، علما و شهدای خود لاف سخن بزنند و در عوض چهار انجیلی که از سوی کلیسا مورد تائید قرار گرفته، این بدعت‌گذاران، تواریخ متکثری درباره اعمال و سخنان مسیح و حواریون ارائه دادند که به نحوی تبیین شده بودند که با عقاید ایشان موافق باشد.

گنوستیک‌ها عقاید بسیار عالی و در عین حال مبهمی که از اندیشه شرقی و حتی مذهب زرتشت، در ارتباط با جاودانگی ماده، وجود دو اصل و سلسله مراتب مرموز جهان نامرئی عاریه گرفته بودند را با مذهب مسیحیت درآمیختند.

اغلب آرای این بدعت گذاران در تضاد آشکار با لذات جسمانی قرار داشت؛ آن‌ها با وسواس بسیاری تعدد زوجات شیوخ[ یهود ]، احترام داود به زنان و حرمسرای سلیمان را تقبیح می‌نمودند؛ فتح سرزمین کنعان و کشتار اهالی بی‌گناه، باعث شده بود که یهودیان حتی قادر به درک مفاهیم انسانی و عدالت نباشند.

ابینویت‌ها با تصدیق حقیقت شریعت موسی چنین استنباط می‌کردند که این شریعت هیچ گاه نباید نابود شود. "گنوستیک"‌ها با معیوب پنداشتن آن عقیده با شتاب مداخله کرده و عنوان کردند که آن شریعت هرگز بر مبنای معرفت الهی برقرار نگردیده بود. ایراداتی علیه توانایی موسی و پیامبران وجود دارد که به سرعت خود را بر اذهان مشکوک ارائه می‌نماید؛ گرچه آن‌ها تنها به واسطه برطرف شدن جهل ما از عهد دور می‌توانند برطرف شوند و به ما صلاحیت قضاوت منصفانه درباره اراده الهی را بنمایانند. این ایرادات مشتاقانه از سوی گنوستیک‌ها پذیرفته شده و به شکلی شرم آور با علم عبث این گروه مورد بحث قرار گرفت. اغلب آرای این بدعت گذاران در تضاد آشکار با لذات جسمانی قرار داشت؛ آن‌ها با وسواس بسیاری تعدد زوجات شیوخ[ یهود ]، احترام داود به زنان و حرمسرای سلیمان را تقبیح می‌نمودند؛ فتح سرزمین کنعان و کشتار اهالی بی‌گناه، باعث شده بود که یهودیان حتی قادر به درک مفاهیم انسانی و عدالت نباشند.

هنگامی که جوامع پرتعداد و فراوانی در شهرهای بزرگ امپراطوری، در انطاکیه، اسکندریه، اِفِسوس، کورینت و روم پا گرفتند، تقدس اولیه‌ای که[ کلیسای ]اورشلیم در نزد اجتماعات مسیحیان داشت به شکلی غیر محسوس از میان رفت. یهودیان مرتد، یا آن گونه که بعدها مصطلح شد، ناصریون که سنگ بنای کلیسا را نهاده بودند بزودی خود را مغلوب این جمعیت بسیار گسترده که در آن انواع مذاهب چندخدائی به زیر لوای مسیح گرد آمده بودند، یافتند و غیر‌کلیمیانی که تنها برخی از سران ایشان را قبول داشتند، از قبول تشریفات سخت یهودیت سر باز می‌زدند و در طولانی مدت نیز خود را از قید وسواس‌های بسیاری که اوایل خاضعانه به آن تن در می‌دادند، رها کردند. ویرانی معبد، شهر و مذهب عام یهودیان به شدت ناصریون را معذب می‌ساخت؛ ایشان در منش خود، گرچه در ایمان ایشان راهی نداشت، همان ارتباط بسیار صمیمی با هم میهنان بدکیش خود را حفظ کردند،

در عوض جاری نمودن خون، رسم بی‌ضرر جاری نمودن آب[ غسل تعمید ]را جایگزین کرد.

آن‌ها از انجام هرگونه وصلت یا پیمانی با سایر ملل منع شده بودند و ممنوعیت ورود بیگانگان به اجتماعات ایشان که در برخی موارد دائمی بود، تقریباً تا نسل سوم و نسل هفتم، یا حتی نسل دهم استمرار یافت.

دین یهودیت به شکل تحسین برانگیزی برای مقابله تناسب یافته بود، اما هیچ گاه برای پیروزی طراحی نشده بود؛ و جالب است که تعداد نو ایمانان هیچ گاه بر میزان مرتدین این مذهب پیشی نگرفته است.

تلاش دیوانه وار کالیگولا در نصب تندیس خود در معبد اورشلیم، با مقاومت مردمی ناشناس که مرگ را بر چنان بی‌حرمتی ملحدانه‌ای ترجیح می‌دادند، با شکست مواجه شد.

نه شدت عمل آنتیوکوس، نه صناعات هرود، نه حکایات ملل همسایه، عاملی در جهت تشویق یهودیان به پیوند دادن بنیان‌های یهودیت با اساطیر برجسته یونانی نگردید.