بریده‌هایی از کتاب تفسیر نمونه (جلد اول)

هنگامی که بنده می‌گوید: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ» ، خداوند بزرگ می‌فرماید: بنده‌ام به نام من آغاز کرد، و بر من است که کارهای او را به آخر برسانم و در همه حال او را پر برکت کنم.

«من سوره حمد را میان خود و بنده‌ام تقسیم کردم نیمی از آن برای من، و نیمی از آن برای بنده من است، و بنده من حق دارد هر چه را می‌خواهد از من بخواهد:

به گفته قرآن او از نیکان صالحان قانتان صدیقان بردباران و وفاکنندگان به عهد بود، شجاعتی بی‌نظیر و سخاوتی فوق العاده داشت.

امام صادق علیه‌السلام هنگام نقل این حدیث فرمود: «بسیار می‌شود: بعضی از شیعیان ما بسم اللّه را در آغاز کارشان ترک می‌گویند و خداوند آنها را با ناراحتی مواجه می‌سازد تا بیدار شوند و ضمناً این خطا از نامه اعمالشان شسته شود» .

۱ ـ امیر مومنان علی علیه‌السلام در تفسیر جمله «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ» می‌فرماید، یعنی: أَدِمْ لَنا تَوْفِیقَک الَّذِی أَطَعْناک بِهِ فِی ماضِی أَیامِنا، حَتّی نُطِیعَک کذلِک فِی مُسْتَقْبَلِ أَعْمارِنا: «خداوندا توفیقاتی را که در گذشته بر ما ارزانی داشتی و به برکت آن تو را اطاعت کردیم، همچنان ادامه ده تا در آینده عمرمان نیز، تو را اطاعت کنیم» .

«سه صفت است در هر کس باشد منافق است هر چند روزه بگیرد، نماز بخواند و خود را مسلمان بداند: کسی که در امانت خیانت می‌کند، کسی که به هنگام سخن گفتن دروغ می‌گوید، و کسی که وعده می‌دهد و خلف وعده می‌کند» .

در حدیثی از امیر مومنان علی علیه‌السلام از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله نقل شده است که فرمود: إِنَّ اللّهَ تَعالی أَفْرَدَ الإِمْتِنانَ عَلَی بِفاتِحَةِ الْکتابِ وَ جَعَلَها بِإِزاءِ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ وَ إِنَّ فاتِحَةَ الْکتابِ أَشْرَفُ ما فِی کنُوزِ الْعَرْش: «خداوند بزرگ به خاطر دادن سوره حمد، بالخصوص بر من منت نهاده و آنرا در برابر قرآن عظیم قرار داده، و سوره حمد باارزش‌ترین ذخائر گنج‌های عرش خدا است»

«آیا برترین سوره‌ای را که خدا در کتابش نازل کرده، به تو تعلیم کنم، جابر عرض کرد: آری، پدر و مادرم به فدایت باد، به من تعلیم کن، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله سوره «حمد» که ام الکتاب است به او آموخت، سپس اضافه فرمود این سوره شفای هر دردی است مگر مرگ» .

سازمان آفرینش، وجود شیطان برای افراد با ایمان و آنها که می‌خواهند راه حق را بپویند زیان‌بخش نیست، بلکه وسیله پیشرفت و تکامل آنها است، چه این که پیشرفت، ترقی و تکامل، همواره در میان تضادها صورت می‌گیرد.

«قرآن در مسلمانان آن چنان عزت نفس و عدالت و تقوائی به وجود آورده که در هیچ یک از مناطق جهان... شبیه و نظیر نداشته است»