بریده‌هایی از کتاب آرایش دشمن

«دوست داشتن یعنی هردو به یک سو بنگریم.»

ـ این نیاز آدم‌ها به اینکه دیگران را متهم به تباه‌کردن هستی‌شان کنند خنده‌دار است. درحالی‌که خودشان خیلی خوب از پس این کار برمی‌آیند. بدون نیاز به کمک کسی!

هیچ‌چیز نیرومندتر از ذهنی که تحت سیطرهٔ ایمان باشد نیست.

من به دشمن اعتقاد دارم چون هرروز و هرشب او را سرِ راهم می‌بینم. دشمن همانی است که از درونت چیزهایی را که برایت ارزشمندند نابود می‌کند. همانی که انحطاط موجود در هر واقعیتی را بهمان نشان می‌دهد. همانی است که دنائت خودتان و دوستانتان را برایتان آشکار می‌کند. همانی است که در یک روز فوق‌العاده، دلیلِ موجهی برای شکنجه دادنتان می‌یابد. همانی است که حالتان را از خودتان به‌هم می‌زند. همانی است که وقتی نگاهتان به چهرۀ آسمانی یک زن غریبه بیفتد مرگ موجود در آن‌همه زیبایی را بشارت می‌دهد.

بله، زندگی سرشار از دردسرهای کوچکی است که موجب نامعقول‌شدن آن است.

توی دنیا هیچ‌چیز فهم‌ناپذیرتر از چهره‌ها نیست، یا بهتر بگویم، از برخی چهره‌ها: مجموعه‌ای از خطوط و نگاه‌هایی که به‌یکباره تبدیل می‌شود به تنها واقعیت موجود و مهم‌ترین معمای عالمِ هستی که با عطش و ولع به آن می‌نگریم، انگار که برترین پیام بر آن حک شده باشد. تشریحش بی‌فایده است: اگر می‌گفتم موهایش خرمایی و چشم‌هاش آبی بود که بود، چیز زیادی عایدتان نمی‌شد. در رمان‌ها چه چیزْ مشمئزکننده‌تر از این توصیفات اجباری از قهرمانان زن است که در آن‌ها از هیچ رنگ‌ولعابی فروگذار نمی‌کنند؟ انگار که قرار است چیزی را عوض کند. درحقیقت، اگر موهاش بور و چشم‌هاش قهوه‌ای بود هم در اصل ماجرا فرقی نمی‌کرد.

من اینجا نیامده‌ام که شما درمانم کنید. آمده‌ام شما را بیمار کنم.

ـ شما دیوانگی را از حد گذرانیده‌اید. ـ من این‌طور فکر نمی‌کنم. ازنظرِ من دیوانه موجودی است که رفتارهایش قابل توضیح نیست. اما من می‌توانم همه‌اش را براتان توضیح بدهم.

این خاصیت مغز آدمی است: روی جزئیات تمرکز می‌کنی تا مجبور نباشی به اصل بپردازی.

بدترین چیز این است که شما حتی در اختلالات روانی‌تان هم پرمدعا هستید.

نباید کاری را که بی‌اندازه بی‌نقص بوده دستکاری کرد. نتیجه‌ای جز پشیمانی در پی ندارد.

پشیمانی خطایی است افزون بر خطای پیشین.

ین نیاز آدم‌ها به اینکه دیگران را متهم به تباه‌کردن هستی‌شان کنند خنده‌دار است. درحالی‌که خودشان خیلی خوب از پس این کار برمی‌آیند. بدون نیاز به کمک کسی

من به دشمن اعتقاد دارم چون هرروز و هرشب او را سرِ راهم می‌بینم. دشمن همانی است که از درونت چیزهایی را که برایت ارزشمندند نابود می‌کند. همانی که انحطاط موجود در هر واقعیتی را بهمان نشان می‌دهد. همانی است که دنائت خودتان و دوستانتان را برایتان آشکار می‌کند. همانی است که در یک روز فوق‌العاده، دلیلِ موجهی برای شکنجه دادنتان می‌یابد. همانی است که حالتان را از خودتان به‌هم می‌زند. همانی است که وقتی نگاهتان به چهرۀ آسمانی یک زن غریبه بیفتد مرگ موجود در آن‌همه زیبایی را بشارت می‌دهد.

این نیاز آدم‌ها به اینکه دیگران را متهم به تباه‌کردن هستی‌شان کنند خنده‌دار است. درحالی‌که خودشان خیلی خوب از پس این کار برمی‌آیند. بدون نیاز به کمک کسی!

مدارک مادی آن‌قدر سردستی و بیخودند که باید به‌جای اینکه برای اثبات محکومیت‌ها به‌کار بروند، برای ابطال آن‌ها به‌کار بروند.

وقتی کسی را دوست داریم توی ذهنمان باهاش حرف می‌زنیم.

اگر مردم حافظه‌اش را داشتند، صحبت‌های هم را در مورد مسائلی که فکر می‌کردند چیزی ازش نمی‌دانند می‌فهمیدند.

هیچ قانونی خیال را ممنوع نکرده.

هرکسی سزاوار جنایتکارانی است که با او طرف‌اند.