بریده‌هایی از کتاب قدرت پشیمانی

اگر زندگی ما مجموعه داستان‌هایی است که برای خودمان تعریف می‌کنیم، پشیمانی به ما یادآوری می‌کند که نقشی دوگانه داریم. ما هم نویسنده هستیم و هم بازیگر. ما می‌توانیم طرح داستان را شکل دهیم، اما نه به طور کامل. ما می‌توانیم فیلم‌نامه را کنار بگذاریم، اما نه برای همیشه. ما در تقاطع ارادهٔ آزاد و شرایط ناگزیر محیطی زندگی می‌کنیم.

«باید هزینهٔ هر کار لعنتی در این زندگی را بپردازید.»

نبود تعادل می‌تواند یادگیری را مهار، رشد را متوقف و پتانسیل ما را محدود کند.

سرمایه‌گذاری‌های عاطفی بیش‌ازحد ما روی احساسات مثبتْ خطرات خود را به همراه دارد.

فلسفهٔ ضدپشیمانی که در ترانه‌ها گنجانده شده و روی پوست نقش بسته است و حکیمان آن را پذیرفته‌اند، آن‌قدر بدیهی به نظر می‌آید که کمتر در مورد دلایل درستی آن بحث شده است و فقط بیان می‌شود. چرا دنبال درد باشیم در حالی که می‌توانیم از آن اجتناب کنیم؟ چرا وقتی می‌توانیم در پرتوهای مثبت‌اندیشی حمام آفتاب بگیریم، ابرهای بارانی را فرابخوانیم؟ چرا از کاری غمگین باشیم که دیروز انجام داده‌ایم، در حالی که می‌توانیم دربارهٔ احتمالات نامحدود فردا رؤیاپردازی کنیم؟ این جهان‌بینی، بیشتر از حقیقت و منطق، بر مبنای احساسات است. اگرچه درست و قانع‌کننده به نظر می‌رسد، یک عیب نه چندان کوچک دارد: کاملاً اشتباه است.

بهترین زمان برای کاشت یک درختْ بیست سال پیش است. بهترین زمان بعدی امروز است.

به جای نادیده گرفتن احساس منفی پشیمانی -یا بدتر، غرق شدن در آن- می‌توانیم به یاد بیاوریم که احساس کردن برای تفکر و تفکر برای عمل کردن است. با پیروی از یک فرایند سه‌مرحله‌ای ساده، می‌توانیم پشیمانی‌مان را نشان دهیم، دیدگاهمان در مورد پشیمانی و خودمان را دوباره تعریف کنیم و از این تجربه برای تصمیم‌های بعدی خویش درسی بگیریم.

رایج‌ترین احساس منفی -و دومین احساس رایج از هر نوع- پشیمانی بود. تنها عشق بیشتر از پشیمانی تکرار شده بود. (۱۸)

وقتی می‌دانیم که اگر اکنون به‌درستی عمل نکنیم، در آینده چه احساس وحشتناکی خواهیم داشت، آن احساس منفی -که به جای تجربه کردن، آن را شبیه‌سازی می‌کنیم- می‌تواند رفتار ما را بهبود بخشد.

انتقاد از خود نوید سرسختی و جاه‌طلبی می‌دهد، اما اغلب به جای اقدامی سازنده، به نشخوار فکری و ناامیدی منجر می‌شود.

به طور کلی، ما درد از دست دادن چیزی را بیشتر از لذت به دست آوردن همان چیز ارزیابی می‌کنیم؛ بنابراین برای جلوگیری از ضرر به کارهای غیرعادی (و اغلب غیرمنطقی) رو می‌آوریم.