بریده‌هایی از کتاب کفش هایش

وقتی ناراحتیم، خیلی راحت می‌تونیم همه‌چی رو از زاویهٔ دید منفی ببینیم. انسان‌ها اصلاً بلد نیستن انگیزه‌های افراد دیگه رو درست متوجه شن، حتی وقتی اون افراد رو خیلی خوب می‌شناسن. آدم‌ها توی مغزشون کلی ماجراهای غلط می‌بافن.

دختر. اگه هر دفعه که حال نداشتم، مجبور باشم مراقب رفتارم باهات باشم که بهت برنخوره، نمی‌تونیم توی این خونه دووم بیاریم.

«شش ثانیه دم، سه ثانیه نگه دار، هفت ثانیه بازدم.»

زنانی در این سن، نوعی بیان خلاصه دارند. هیچ‌کدام از آن رفتارهای تهاجمی که در دهه‌های بیست و سی عمرشان برای پیشبرد منافع داشتند و نه حتی ذره‌ای حس رقابت‌جویی را ندارند. تا اواخر دههٔ چهل و پنجاهشان همگی بازماندگانی از مرگ، طلاق، بیماری، تروما و بالاخره از یک چیزی هستند.

به یاد معلم فلسفه‌ای می‌افتد که در کلاس پرسیده بود: «چند تا از تصمیمایی که توی روز می‌گیرین، واسه اینه که می‌خواین کاری رو انجام بدین و چند تاش واسه پرهیز از عواقب انجام‌ندادنشه؟»

زن‌ها مشکلات و تعریف‌وتمجید را مثل پول رایج با هم معامله می‌کنند. اول همدلانه به رازهایت لبخند می‌زنند و بعد مثل سلاحی علیه خودت استفاده‌شان می‌کنند.

«مردم بر اساس ظاهرت قضاوت می‌کنن که چه‌کاری ازت برمی‌آد؛ مخصوصاً اگه زن باشی.