بریده‌هایی از کتاب تقلا

اگر در معماری فقط یک چیز یاد گرفته بود، مقدمات خلاقیت و قدرت نهفته در آن بود. هر آدم خردمندی، از ارسطو گرفته تا اینشتین، از مزایای دورهٔ نهفتگی تعریف کرده است؛ یعنی مدت بین هضم مشکل و پیدا کردن راه‌حل برای آن. ممکن است زیر دوش پنج دقیقه طول بکشد، یا به اندازهٔ یک ساعت قدم زدن در جنگل زمان ببرد. بعضی از هنرمندان و دانشمندان بزرگ بعد از گذراندن چند هفته تعطیلات، بدون اینکه کاری بکنند به ایده‌های چشمگیری رسیده‌اند. در دوران آرامش، بخش منطقی ذهن غیرفعال می‌شود و ناخودآگاه فرصت پیدا می‌کند تا در پس‌زمینه کار کند و به‌طور ناگهانی موجب خلق بینش شود.

«طوفان همیشه هست. نمی‌توانی وضعیت هوا را تغییر بدهی؛ اما می‌توانی کشتی‌ات را طوری طراحی کنی و خدمه را طوری آموزش بدهی که در مقابل شدیدترین بادهایی که به‌سمتت می‌آیند هم دوام بیاورند.»

تفکر خلاق یک استعداد منحصربه‌فرد نیست؛ فقط باید تلاش کنی و مشتاقانه رویکرد متفاوتی را پیش بگیری

آهسته پیش برو، برایشان داستان تعریف کن، چند تا تصویر بهشان نشان بده. گام‌به‌گام آنها را با خودت همراه کن. همان‌طورکه سغ گفته بود، مانع اصلی، استراتژی نبود؛ داستان بود. مشکلی که آسان‌تر حل می‌شد.

بعضی‌ها می‌گویند مسیر زندگی آدم‌ها با انتخاب‌هایشان تعیین می‌شود؛ ولی بعضی وقت‌ها کار به انتخاب نمی‌رسد. گاهی آدم‌ها باید در کسری از ثانیه واکنش نشان بدهند، طوری‌که دیگر جایی برای برنامه‌ریزی باقی نمی‌ماند.

سومین تکنیک، تفکر استعاری است. در این تکنیک، هدف این است که تصور کنیم چطور یک چیز می‌تواند شبیه چیز دیگری باشد. استعاره می‌تواند همچون کنش‌یار عمل کند و یک واقعیت را به واقعیتی دیگر تبدیل کند. «مثلاً اگر بگوییم هتل‌های بومگردی شبیه کشتی‌های تفریحی‌اند، چه می‌شود؟ دراین‌صورت، ممکن است همهٔ مسافرها هم‌زمان سوار شوند. شاید یکی‌دو هفته با هم در شرایط یکسانی قرار بگیرند. فعالیت‌ها هم ممکن است برنامه‌ریزی‌شده باشند، مثل منوی غذا، بازی‌ها، خوراکی‌ها و سرگرمی. تشبیه هتل به کشتی تفریحی و نگاه کردن به آن از این دریچه، ممکن است همه‌چیز را تغییر بدهد و شما را به فضای کاملاً جدیدی از بازار وارد کند.

«دومین تکنیک، ترتیب دادن قرار ملاقات بین دو غریبه است. قرار ملاقات بین دو غریبه، زمانی اتفاق می‌افتد که دو ایده تابه‌حال یکدیگر را ملاقات نکرده باشند و شما آن دو را به هم معرفی کنید؛ به‌طور مثال، برای اینکه مدل هتل‌های بومگردی را ارتقا بدهیم، همین‌جوری به یک چیز فکر کنید، مثلاً توستر. چطور ممکن است توستر موجب ارتقای هتل بشود؟ خب، شاید هر اتاقی یک سولاریوم داشته باشد تا اگر هوا بد بود، افراد همچنان بتوانند برنزه به خانه برگردند. درست مثل یک نان تست، دلپذیر و برشته می‌پرند بیرون.»

اولین تکنیک، معکوس کردن فرضیه‌هاست. اول، فهرستی از تمام باورهای مردم دربارهٔ صنعتتان آماده می‌کنید؛ به‌طور مثال، اغلب مردم فکر می‌کنند هتل‌های بومگردی برای تعطیلات طراحی شده‌اند، فقط افراد ماجراجو به سفرهای دوردست می‌روند یا کشورهای خارجی ناامن‌اند. این فرضیه‌ها را می‌توانید معکوس کنید؛ با گفتن اینکه هتل‌های بومگردی صرفاً برای تعطیلات نیستند، افراد ترسو هم دوست دارند به دوردست‌ها سفر کنند و کشورهای خارجی امن‌ترین مکان‌ها در دنیا هستند

دومین گام تفکر طراحی پین‌بال است. با استفاده از تکنیک‌های خاص، می‌توانیم کاری کنیم تا ایده‌هایمان مثل توپ‌های نقره‌ای در دستگاه پین‌بال با هم برخورد کنند، از هم دور بشوند و جهت جدیدی بگیرند؛ جوری که با منطق معمول، هیچ‌وقت به ذهنمان نمی‌رسید. بگذارید سه مورد از این تکنیک‌ها را به شما معرفی کنم. «ا

رهبرانی که تجربهٔ کارهای خلاقانه را ندارند، در مواجهه با تمام ناشناخته‌ها به هم می‌ریزند.

رهبران در اصل به پیروانی نیاز دارند که اختیار عمل داشته باشند؛ مدیرعاملی که همهٔ کارها را خودش انجام دهد، دیگر رهبر نیست، صرفاً شخصی است که دارد یک‌تنه جای همه کار می‌کند.

برند دراصل همان چیزی است که به آن شهرت دارند، نه لوگو یا محصول. بنابراین، این مشتریان‌اند که برند را خلق می‌کنند، نه سازمان. برند، چیزی است که آنها راجع به ما می‌گویند، نه چیزی که شرکت راجع به خودش می‌گوید. شرکت مشتریان را خلق می‌کند؛ مشتریان برند را می‌سازند.

پای نوآوری که در میان باشد، پای ترس هم به میان می‌آید

ولی با اولین ایده، نوآوری به انتهای خودش نمی‌رسد. باید آن را نوازش کنی، تغذیه‌اش کنی و با پرورشش آن را بهتر کنی. ایده‌های جدید مثل نوزادند، آسیب‌پذیر و شکننده. موقعی که دارند رشد می‌کنند، باید مراقبشان باشی.

سازمان‌ها در حل مسائل کمابیش عملکرد خوبی دارند؛ اما قدرت واقعی در چارچوب‌بندی صورت‌مسئله است.

استراتژی کسب‌وکار راجع به این است که شرکت برای موفق شدن، از مشتری‌ها چه می‌خواهد؛ اما استراتژی برند راجع به این است که مشتری‌ها برای موفق شدن از ما چه می‌خواهند. اینها دو روی یک سکه‌اند.

برند، مجموع همهٔ پیغام‌هایی است که یک سازمان به مشتری‌هایش می‌دهد

مأموریت، هدف بلندپروازانه‌ای است در جهت رسیدن به آرمان

«یکی از اینشتین پرسید اگر تا یک ساعت دیگر شهاب‌سنگی به زمین برخورد می‌کرد، چه کار می‌کردی تا زمین را از نابودی نجات بدهی؟ او گفت پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را به مشکل فکر می‌کردم و پنج دقیقهٔ آخر حلش می‌کردم.»

پس کار مدیرعامل این بود که بین اهداف سازمان و فرصت‌های بازار رابطه ایجاد کند؛ مدیرعامل باشد، نه مدیر همه‌چیز.