بریده‌هایی از کتاب هنر بازیگری

شما هیچ‌چیزی را نمی‌توانید با پول جبران کنید، اما با رشدتان، با پیگیری، می‌توانید هر کمبودی را جبران کنید.

برای این‌که احساس امنیت کنید، باید همواره درحالِ رشد باشید. نباید هدفی داشته باشید که بی‌ارزش باشد.

هیچ بازیگری موفق نیست مگر این‌که در طول زندگانی‌اش، موفقیت را درون خود احساس کند. اگر احساس نکنید موفق هستید، هیچ پولی نمی‌تواند این احساس را به شما بدهد! هیچ تحسینی نمی‌تواند آن را به شما بدهد! هیچ نشانه‌ی موفقیتی نمی‌تواند آن را به شما بدهد! این احساس، این اعتمادبه‌نفسِ یک هنرمند یا بازیگرِ زن، باید به‌رغم هر چیزی، از درون خود او سرچشمه بگیرد، و همین اعتمادبه‌نفس است که ما باید در وجود شما ایجادش کنیم. و هرگاه آن را در خود احساس کنید، دیگر به من نیازی نخواهید داشت. شما به هیچ‌کس نیازی نخواهید داشت. با کارگردان همکاری خواهید کرد، اما هرگز نخواهید گفت: «کمک‌ام کن!»

باید توانِ این را داشته باشید که بگویید: «زندگی متعلق به من است. اهمیتی ندارد کجا هستم.»

اگر احساس نکنید موفق هستید، هیچ پولی نمی‌تواند این احساس را به شما بدهد! هیچ تحسینی نمی‌تواند آن را به شما بدهد! هیچ نشانه‌ی موفقیتی نمی‌تواند آن را به شما بدهد

امروزه بازیگران با مقتضیات مشخصی روبه‌رو می‌شوند، واقعیات مشخصی که عجیب‌وغریب‌اند و پنجاه سال قبل هم این‌چنین بوده‌اند؛ مثلاً اگر زنی برای بازی در نقش «ژولیت» تست می‌داد، مردم تعجب می‌کردند. زمانی که بازیگر جوانی بودم، کسی تست نمی‌داد.

بازیگری نیازمند بینشی خلاق و انسانی است، بینشی که زندگی را ویران یا تحقیر نکند، بلکه آن را به بالاترین سطح معنایی ارتقا دهد. جست‌وجوی بازیگر، کاوش گسترده‌ای برای این معنای والاتر است.

شما درحالِ فراگیریِ حرفه‌ای هستید که دوهزارسال قدمت دارد.

زمانی که در این اتاق هستید، باید مشکلاتتان را بیرونِ در گذاشته باشید. این‌جا شما به تمامیِ خودتان نیاز دارید. به پدرتان نیاز ندارید. به مادرتان نیاز ندارید. به همسرتان نیاز ندارید. به بچه‌تان نیاز ندارید. توجهی به مطالب نیویورک‌تایمز ندارید. شما به خودپسندیِ شرافتمندانه و صددرصدی نسبت به خودتان نیاز دارید.

شما در دنیای شلوغی زندگی می‌کنید. یا قهوه‌تان را نخورده‌اید یا در کافه دودستی به آن چسبیده‌اید.

بازیگر باید بدنش را پرورش دهد. باید روی صدایش کار کند، اما مهم‌ترین کاری که باید انجام دهد، کار بر روی ذهنش است.

مشکل شما این است که حالتی را انتخاب کرده‌اید که نیازمند مطالعه‌ی بی‌پایان است؛

شما می‌توانید بدون نیروی فکر، حرکات موزون انجام دهید. قطعاً می‌توانید بدون نیروی فکر آواز بخوانید، اما نمی‌توانید بازی کنید.

به‌نظر می‌رسد که از دست دنیا عصبانی‌اید و برای همین، آن را نادیده می‌گیرید. شما به‌تنهایی و با بی‌خیالی قدم می‌زنید و می‌گویید: «خب، من هیچ نیستم.» همه‌چیز را نادیده می‌گیرید. اعتمادبه‌نفس داشته باشید. فکر نکنید تقدیر شما این است که دست از تلاش بردارید: خودتان را رها کنید! شما باید فکر کنید که ارزش ایده‌های بسیار بزرگ‌تری را در زندگی دارید.

اکنون باید از شر تجربه‌های ارزشمند شخصی‌تان رهایی یابید. از شما می‌خواهم چیزی را که می‌بینید با تماشاچی به‌اشتراک بگذارید، نه این‌که در خودتان غرق شوید. استراسبرگ مُرده است. این بازیگر نه می‌تواند صرفاً به زندگی خودش بنگرد و نه قادر است از تجربه‌اش کنار بکشد تا انتخاب‌ها و احساسات بازیگری را بیابد. ایده‌های نمایشنامه‌نویسانِ بزرگ، اغلب بزرگ‌تر از تجربه‌های دیگران‌اند، حتا تجربه‌های بهترین بازیگران.

می‌خواهم شما توانِ این را داشته باشید که بگویید: «آن‌ها می‌توانند نقشی به من بدهند یا آن را از من بگیرند. من می‌دانم که یک بازیگرم. می‌دانم که چطور با کارم زندگی کنم، خواه آن‌ها نقش را به من بدهند خواه ندهند. می‌دانم بدون آن‌ها بازهم فرصت دارم