بریده‌هایی از کتاب کمبوجیه و من (پادشاهی مهر و کین)

پدرم همیشه کاشتن را برتر از کشتن می‌دانست.

نفرین این تاج و تخت، تنهایی‌ست.

من دوستت دارم چون دوستت دارم. عشق نیازی به دلیل ندارد.

کاش می‌توانستم تو را بکشم. ای کاش اینقدر دوستت نداشتم

از دست‌دادن زنی که دوستش داشت، شوریده‌اش کرده بود؛ مانند این درخت!

رودابه گیسوان بافته‌ش رو پایین انداخت تا زال اون‌ها رو بگیره و بالا بیاد. پهلوان، گیسوان رو بوسید و گفت: «مباد که من زلف مشک بوی تو را کمند کنم.»

- کسی که خطر می‌کند نباید اینقدر زود روحیه‌اش را ببازد. شمشیرت را از رو نبند. کمبوجیه را که می‌شناسی. نباید بی‌پروا با تصمیم‌هایش مخالفت کنی. - من هم پسر کوروشم و شاهزادهٔ ایران. نمی‌توانم در برابر کردارهای نادرست این شاه جوان خاموش بمانم. پدرمان هم این خاموشی را نمی‌پسندد.

من برای کمبوجیه، آمیتیسِ نبوکدنصر بودم!

بشود که آنان به خدای من بگویند به کوروش که پادشاهی تو را گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه، جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار. برای همیشه.

«باید شاه‌کمبوجیه رو بکشی!»

آرته‌بامه احتمالاً همسر محبوب داریوش بوده چون هزینه‌های گزافی براش می‌شده.

«فراموش نکن! شکست‌دادن دشمن بی‌خانه سخت‌تر است. از مردمی که به هیچ چیزی دلبستگی ندارند، باید ترسید.»

زنان قدرتمند ترسناکند؛ البته برای مردانی که می‌خواهند بر آن‌ها چیره شوند.

- اَدَم راستامَ وَوُشتا. اَدَم مَنی‌یَ‌ئی‌یَ. اَدَم وی‌یَتَرَیَمَ. وَرتی‌یَ‌ئی‌ی.

هفت روز گذشته بود که کوروش به شهر آمد. هیچ خونی بر زمین ریخته نشده بود. هیچ نیایشگاهی چپاول نشده بود. سربازان پیروز به جان و دارایی هیچ‌کس دست‌درازی نکرده بودند و شاه شکست‌خورده، زنده و تندرست به کارامانی تبعید می‌شد.

- گاهی وقت‌ها، کاری که ساده‌ست درست هم هست.

کمبوجیه شخصیت منفی این داستان نیست. کمبوجیه، هیولایی که هرودوت می‌گه هم نیست. این آدم، شاه ایرانه؛ پسر کوروش بزرگ! هرچیزی که می‌خواد رو داره. انقدر قدرتمنده که هر کاری بخواد می‌کنه، اما خیلی تنهاست

چیزی به نام جادو وجود ندارد. پشت هر پدیدهٔ شگفت‌انگیزی دانشی نهفته است. نمی‌تواند جز این باشد. این دیگه چیه؟ این‌جا واقعاً پانصد سال پیش از میلاد مسیحه؟ کمبوجیه مثل انسان قرن بیست‌ویکم حرف می‌زنه. با آدم‌هایی که این‌جا دیدم فرق داره. لحظه‌ای از ذهنم می‌گذره که شاید به خاطر همین دیدگاه متفاوته که بهش لقب شاه دیوانه رو دادند

اگر کسی به مرگ بسیار نزدیک شود، پزشک نمی‌تواند مرده را از زنده تشخیص دهد، اما سگ می‌تواند. همیشه وقتی کسی می‌میرد، سگی را کنار تن بی‌جانش می‌آورند تا دل‌استوار شوند که مرده است.

آدم‌ها وقتی چیز با ارزشی رو از دست می‌دن انگار که تکه‌ای از وجودشون کم شده. از دست‌دادن همیشه سخته، ولی اگر اون تکه، تکه‌ای باشه که به قلب آدم گره خورده تحمل نبودش خیلی سخت‌تر می‌شه.