بریده‌هایی از کتاب کمبوجیه و من (پادشاهی مهر و کین)

نفرین این تاج و تخت، تنهایی‌ست.

پدرم همیشه کاشتن را برتر از کشتن می‌دانست.

من دوستت دارم چون دوستت دارم. عشق نیازی به دلیل ندارد.

کاش می‌توانستم تو را بکشم. ای کاش اینقدر دوستت نداشتم

از دست‌دادن زنی که دوستش داشت، شوریده‌اش کرده بود؛ مانند این درخت!

رودابه گیسوان بافته‌ش رو پایین انداخت تا زال اون‌ها رو بگیره و بالا بیاد. پهلوان، گیسوان رو بوسید و گفت: «مباد که من زلف مشک بوی تو را کمند کنم.»

- کسی که خطر می‌کند نباید اینقدر زود روحیه‌اش را ببازد. شمشیرت را از رو نبند. کمبوجیه را که می‌شناسی. نباید بی‌پروا با تصمیم‌هایش مخالفت کنی. - من هم پسر کوروشم و شاهزادهٔ ایران. نمی‌توانم در برابر کردارهای نادرست این شاه جوان خاموش بمانم. پدرمان هم این خاموشی را نمی‌پسندد.

من برای کمبوجیه، آمیتیسِ نبوکدنصر بودم!

بشود که آنان به خدای من بگویند به کوروش که پادشاهی تو را گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه، جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار. برای همیشه.

«باید شاه‌کمبوجیه رو بکشی!»