بریده‌هایی از کتاب آخرین باری که می گوییم خداحافظ

«چی رو توی کلمهٔ شجاع دوست داری؟» اِلی جواب می‌ده: «از این خوشم می‌آد که این کلمه از یه فعل گرفته شده. شجاع چیزی نیست که هستیم. شجاع چیزیه که انجام می‌دیم. این کلمه از یه فعل می‌آد. من این کلمه رو تحسین می‌کنم.»

به تو عشق می‌ورزم مثل گلی که هیچ‌وقت شکفته نمی‌شود ولی درون خود نوری پنهان از گل‌ها دارد.

واسه همه‌چی دیر شده. من خیلی دیر کردم.

دستهٔ پُر از گلِ رُز رو برداشت و داد به من: «این‌ها هیچ‌وقت به این قشنگی که الان هستن نمی‌شن، پس همین لحظه باید ازشون لذت ببریم.»

یه بخش از زیبایی گل‌ها واسه این واقعیته که عمر کوتاهی دارن.

وقت یه برنامهٔ واقعی واسه خودکُشی نداشتم. از مرگ خیلی می‌ترسیدم. از تاریکی. از اینکه از این زندگی برم بیرون.

«نباید این کار رو با خودت بکنی، اجازه بده مردم باهات ارتباط داشته باشن. فقط این‌طوری می‌تونن کمکت کنن.»

«ما توی این جشن‌ها شرکت می‌کنیم تا مدرک داشته باشیم که ما هم یه روزی جوون بودیم.»

ترس از فضاهای بسته همراه با ازدحام جمعیت دارم. چیزی مثل احساس خفگی بهم دست می‌ده وقتی دوروبرم پُر می‌شه از این‌همه آدم. باید فضای خودم رو داشته باشم. باید نفس بکشم.

گریه‌های عصبی دخترونه واقعاً واگیر داره.

چیزی که می‌نویسم تا همیشه می‌مونه. توی زندگی هیچ پاک‌کنی وجود نداره. می‌خوام همه‌چی رو خط بزنم و دوباره شروع کنم.

نویسندگی کار من نیست. از همون اول با استعداد ریاضی دنیا اومدم. به معادله‌ها فکر می‌کنم. کاری که می‌خوام بکنم، اگه واقعاً بتونم فکرم رو روی کاغذ بیارم و چیز مفیدی بنویسم، همه‌شون خاطره‌های من هستن، یه مرور سریع از زندگی‌م واسهٔ این‌که راهی پیدا کنم تا این دردها رو کم کنم، تقسیم کنم، متغیرهایی توی اون‌ها بذارم و تکونی بهشون بدم. می‌خوام جداشون کنم تا معنی معادلات نامفهوم رو بفهمم، تا فرضیه‌ها رو به حقیقت تبدیل کنم.

حتی نمی‌تونم خاطرهٔ لحظه‌های شاد رو از وسط خاطره‌های دیگه بکشم بیرون.

«نمی‌خوام مثل هِمینگوِی باشی. هِمینگوِی آدم احمقی بود. می‌خوام هرچی رو به ذهنت می‌رسه بنویسی. اتفاقات زندگی روزمره، فکرت، احساساتت.»

«تو به یه راه خروج نیاز داری. همه‌چیز رو تویِ خودت نگه می‌داری. این برات خوب نیست.»