بریده‌هایی از کتاب بین دو قلمرو

«بنویسید. طوری‌که انگار قرار است بمیرید.»

گاهی تنها کاری که از دستت برمی‌آید این است که فقط باشی و وقتی شرایط سخت می‌شود به حضورت ادامه دهی

گونه‌هایم به‌خاطر آن‌همه استروئید و مایعات که به بدنم می‌ریختند گرد و پفی شده بود. بیماران سرطانی به آن صورت ماه‌مانند می‌گویند. با آن حالتی که اعضای بدنم بدجوری آب رفته و شل‌وول شده بودند و رگ‌هایم مثل نقاشی آبرنگ روی پوستم به چشم می‌آمدند، بیشتر احساس می‌کردم که زشت شده‌ام - ماه‌مانند که نه، بلکه هیولامانند.

به‌خاطر اینکه بیماری من چه بر سر خانواده‌ام آورده بود احساس گناه می‌کردم، آن رنج و اضطرابی که برای همه ایجاد کرده بودم، آن حجم از «فضایی» که بدنم با مشکلاتش اشغال کرده بود. اصلاً نمی‌شد احساس نکنم که سربار هستم.

به‌خاطر اینکه بیماری من چه بر سر خانواده‌ام آورده بود احساس گناه می‌کردم، آن رنج و اضطرابی که برای همه ایجاد کرده بودم، آن حجم از «فضایی» که بدنم با مشکلاتش اشغال کرده بود. اصلاً نمی‌شد احساس نکنم که سربار هستم.

به‌خاطر اینکه بیماری من چه بر سر خانواده‌ام آورده بود احساس گناه می‌کردم، آن رنج و اضطرابی که برای همه ایجاد کرده بودم، آن حجم از «فضایی» که بدنم با مشکلاتش اشغال کرده بود. اصلاً نمی‌شد احساس نکنم که سربار هستم.

این واقعاً درسته که زندگی ممکنه خیلی خوب باشه. اما فکر کنم مهم‌ترین چیز اینه که کسی رو پیدا کنی که شرایطش رو داشته باشه تا آخرش باهات بمونه.

اینکه شاهد مرگ فرزندت باشی جهنمی است که برای ساختار زبان خیلی سنگین است.

دنیا همه را درهم می‌شکند، ولی پس از آن خیلی‌ها از همان شکستگی‌ها قوی می‌شوند