بریده‌هایی از کتاب فردا و فردا و فردا

معمولاً پدرومادرهای دیگران به چشم ما، آدم‌های خیلی جالبی هستند.

«اگه مارکس دختر بود، همه بهش می‌گفتن هرزه؛ ولی اون فقط یه دخترباز بود!»

«بازی چیه؟ فردا و فردا و فرداست. بازی یعنی بی‌نهایت تولد دوباره، بی‌نهایت رستاخیز. هدف اینه که اگه به بازی ادامه بدی، می‌تونی برنده شی. هیچ فقدان و باختی دائمی نیست؛ چون هیچ‌چیز هیچ‌وقت دائمی نیست.»

خود را پیردانستن قبل از واقعاً پیرشدن، به‌نوعی نشانهٔ ناپختگی است.

هنر معمولاً به‌واسطهٔ آدم‌های خوش‌حال و خوش‌بخت خلق نمی‌شود.

نمی‌خوام جایی برم که من رو نخوان.»

هیچ‌وقت زمان درست برای انجام هیچ کاری وجود ندارد.

اگه باور نداری چیزی که می‌سازی می‌تونه عالی باشه، چرا اون چیز رو بسازی؟

این‌که عشق همه‌چیز است، تنها چیزی است که از عشق می‌دانیم. همین ما را کافی است. واگن باید به‌خوبی با ریل جفت باشد.

پدربزرگ سم دو اعتقاد درونی داشت: ۱. هرکسی می‌تواند در همه‌چیز استاد باشد؛ ۲. هر چیزی را می‌توان تعمیر کرد، اگر وقت بگذاری تا ایرادش را پیدا کنی.

بازی چیه؟ فردا و فردا و فرداست. بازی یعنی بی‌نهایت تولد دوباره، بی‌نهایت رستاخیز. هدف اینه که اگه به بازی ادامه بدی، می‌تونی برنده شی. هیچ فقدان و باختی دائمی نیست؛ چون هیچ‌چیز هیچ‌وقت دائمی نیست.

لازم نیست تمام زندگی‌ات را وقف هرکسی که تازه با هم آشنا شده‌اید یا حتی عاشقش هستید کنید تا حس کنید وقتی که با هم گذرانده‌اید، ارزشش را داشته است.

«آدم‌هایی هستند مثل تو و مثل من. اتفاق‌های بد واسه‌مون می‌افته؛ اما پشت‌سر می‌ذاریمش. ما قوی هستیم.

آدم‌هایی که بهت صدقه می‌دن، هیچ‌وقت دوست‌هات نیستن. امکان نداره از یه دوست صدقه بگیری.»

‌«ای کاش می‌تونستم نجاتش بدم. اون روز رو بارها و بارها توی ذهنم بازسازی می‌کنم. اگه از پله‌ها پایین نرفته بودم... اگه اجازه نداده بودم بره توی لابی... اگه...» سیدی متوقفش کرد: «این، کارِ گیمر درونته. داره سعی می‌کنه بفهمه چطوری می‌تونستی اون مرحله رو پیروز بشی. ذهن منم همین طوری بهم خیانت می‌کنه. ولی هیچ کاری از دست تو برنمی‌اومد، انت. اون بازی پیروزشدنی نبود.»

‌«مگه این تعریف دیوونگی نیست: انجام‌دادن یه کار بارها و بارها و هر بار انتظار نتیجهٔ متفاوت داشتن؟»

آدم‌هایی که بهت صدقه می‌دن، هیچ‌وقت دوست‌هات نیستن. امکان نداره از یه دوست صدقه بگیری

شجاعت زیادی می‌خواد که بازی‌ت رو در معرض نقد قرار بدی.

«خبر خوب اینه که درد فقط توی ذهنته.» سم با خود گفت: آخه خودم هم توی ذهنم هستم دیگه!

سم گفت: «تُرش‌لُس‌پانیک چی هست؟» سایمن گفت: «یعنی هراس از درِ بسته. به ترس از ازدست‌رفتن زمان و وقتی گفته می‌شه که قراره فرصتی رو از دست بدی. به‌معنای واقعی کلمه، دروازه داره بسته می‌شه و هیچ‌وقت نمی‌تونی ازش رد شی.»

ذهن انسان در طول سال‌ها نسخهٔ هوش مصنوعی از عزیزان آدم درست می‌کند. ذهن داده جمع‌آوری می‌کند و درون ذهن، میزبان نسخهٔ مجازی آن شخص می‌شوید. با مرگ آن شخص، ذهنتان همچنان باور دارد که آن شخص مجازی زنده است؛ چون به‌طریقی، آن آدم هنوز وجود دارد.

نایومی آمد به اتاق‌خواب سیدی. با صدای بلند اعلام کرد: «وقت خوابه!» سیدی یک بازی ابداع کرده بود که اگر نایومی هفت شب پشت‌سرهم قبل از خودش وقت خواب را اعلام کند، نایومی جایزه بگیرد. بله، سوءاستفاده‌گرانه و عملاً رشوه‌دهی بود؛ اما در خواباندن یک بچهٔ پنج‌ساله مؤثر بود.

. چرا به کسانی که دوست دارید، نگویید دوستت دارم؟ وقتی یک نفر را دوست دارید، آن‌قدر تکرارش می‌کنید که از شنیدنش خسته شود. آن‌قدر «دوستت دارم» می‌گویید که معنایش را از دست بدهد. چرا نگویید؟ البته که از ته دل دوستشان دارید.

«تو خیلی بااستعدادی، سم؛ اما خوب‌بودن توی چیزی اصلاً با عاشق اون چیز بودن یکی نیست.»

نگران‌شدن برای آدمی که دوستش نداری، هیچ‌وقت ارزشش را ندارد. و اگر نگران کسی نباشی، دوست‌داشتنی در کار نیست.

آخرین حرف‌هایش موقع خداحافظی بود: «تو خیلی بااستعدادی، سم؛ اما خوب‌بودن توی چیزی اصلاً با عاشق اون چیز بودن یکی نیست.»

برای هر هنرمند نوپا زمانی پیش می‌آید که سلیقه‌اش فراتر از توانایی‌هایش می‌رود.

«خوب‌بودن توی چیزی اصلاً با عاشق اون چیز بودن یکی نیست.»

درد وقتی آدم را در چنگ خود می‌گیرد، دگرگون‌کننده است.

کامپیوتر شخصی قدیمی با برچسب دکتر هو