بریده‌هایی از کتاب آخرین کوچ

تنها جایی که دنیا زیبایی‌اش را به نمایش گذاشته میان صفحات کتاب‌هاست.

فقط کافیه اون‌قدر شجاع باشی که یه‌کم جلوتر از اون چیزی پیش بری که همیشه می‌رفتی.»

«هر چی قوی‌تر باشی، دنیا جای خطرناک‌تری می‌شه.»

چون یک چیز از همان ابتدا برایم روشن و واضح بود:من به اینجا تعلق نداشتم.

ما هرگز به هیچ کلامی نیاز نداریم، همین از هر اعلامی بلندتر و دلنشین‌تر است، این احساس غرق شدن در عشق و رسیدن به عمیق‌ترین نقطهٔ ممکن.

کتاب می‌خواندیم. کتاب خواندن برای ما راه فراری بود بدون اینکه واقعاً فرار کنیم.

بخشی از وجودم نمانده که تمام نشده باشد...

تا آنجایی که در زندگی فهمیدم، معدود افرادی هستند که مهربانی را به این آزادگی و بدون چشمداشتی ارزانی کنند.

ایمنی بگذار و جای خوف باش بگذر از ناموس و رسوا باش و فاش آزمودم عقل دوراندیش را بعد از این دیوانه سازم خویش را

سینه‌ام تیر می‌کشد و تیر می‌کشد، جوری که اگر تکان بخورم، خواهم شکست، تکه‌تکه خواهم شد.

؛ زندگی‌های با حسرت پر از اما و اگرند و من همین‌جوری‌اش هم یک اقیانوس اما و اگر برای خودم دارم.

سرم را روی شانه‌اش می‌گذارم، در دستانش آرام می‌گیرم. مثل محل امنی است برای مخفی شدن، جایی برای تعلق داشتن به آن. اما او به کجا می‌تواند تعلق داشته باشد؟ چه‌چیزی بی‌رحمانه‌تر از آن است که متعلق به آغوش زنی باشی که هر شب می‌میرد؟

ذاتش این‌گونه بود که از پس هر چیزی برمی‌آمد.

مامان قدیم‌ها بهم می‌گفت که به‌دنبال نشانه باشم. اولین باری که بهم گفت، پرسیدم:«نشونهٔ چی؟» «نشونهٔ زندگی، عزیزم. اون‌ها همه جا هستن، فقط گاهی وقت‌ها مخفی می‌شن.»

در دنیا چیزهای زیادی نیستند که خشونت‌بارتر از برخورد دو ماشین به هم با سرعت بالا باشند. جیغِ برخورد آهن با آهن و صدای شکستن شیشه و دود لاستیک. میان این‌همه اتفاق، بدن آدمی چه شانسی برای زنده ماندن دارد؟ مگر ما چیزی غیر از پوست و استخوانیم؟ ما آدم‌ها به‌شدت آسیب‌پذیریم.

پرندهٔ نر دوباره در حال خوردن دانه‌هاست، اما پرستوی ماده دور قفسش پرواز می‌کند و می‌چرخد و می‌چرخد، بال‌هایش را به‌نحو بی‌فایده‌ای به میله‌ها می‌ساید، تلاشی نافرجام برای رسیدن به آسمان.

من فکر می‌کنم در زندگی معنایی هم هست و این معنا در رشد و نمو نهفته است، در شیرین کردن زندگی برای خودمان و کسانی که نزدیکمان‌اند.

اوضاع همیشه اون‌جوری که دلت می‌خواد پیش نمی‌ره. تو باید یاد بگیری اتفاق‌های دنیا رو با یه‌کم قدرشناسی تحمل کنی.»

انیس برای رسیدن به چیزی که می‌خواهد حاضر است تا کجا پیش برود؟ برای این صید طلایی افسانه‌ای حاضر است چه‌چیزهایی را و به چه‌میزان قربانی کند؟

«بچه‌های زیادی دارم و باید شکمشون رو سیر کنم.» به حرفش فکر می‌کنم. این جنگل‌های ناشناخته و سواحل تنها نیست که او را از خانه‌اش دور می‌کند، بلکه اجبار است.