بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را طراحی کنید

مسئله بر سر یافتن شغل عالی‌تر نیست، بر سر «عالی» کردن شغلی است که همین حالا دارد

قواعد ایده‌پراکنی ۱. در پی کمّیت باشید، نه کیفیت ۲. از قضاوت دوری جویید و ایده‌ها را سانسور نکنید ۳. با استفاده از ایده‌های دیگران، ایده‌پردازی کنید ۴. ایده‌های عجیب و غریب را تشویق کنید

چون در طراحی زندگی، هر چه که عملی نباشد،‌ مشکل نیست.

پس، ما باید قضاوت را کنار بگذاریم و منتقد درون‌مان را ساکت کنیم تا بتوانیم همهٔ ایده‌ها را از مغزمان بیرون بکشیم. اگر این کار را نکنیم، شاید چند ایدهٔ خوب داشته باشیم، اما بیشترشان از دست می‌روند و در سکوت، پشت دیوارهای زندان قضاوتِ مغزمان محبوس می‌مانند، دیوارهایی که برای محافظت از ما در برابر اشتباه‌کردن یا احمق به نظررسیدن ساخته شده است.

طراحان یاد می‌گیرند که انواع ایده‌های عجیب و غریب داشته باشند، زیرا می‌دانند که دشمن شمارهٔ یک خلاقیت، قضاوت است. مغز ما چنان یاد گرفته انتقادی باشد و مدام دنبال ایراد بگردد و قضاوت کند که اصلاً عجیب است که تا حالا ایده‌ای خلق شده!

قالب‌بندی دوبارهٔ این پرسش که «وقتی بزرگ شدی، می‌خوای چکاره بشی؟» این است: «دوست‌داری در آینده به چه کسی تبدیل بشی؟» زندگی یعنی رشد و تغییر. زندگی ایستا نیست. رسیدن به مقصدی معین نیست. پاسخ‌دادن به پرسشی یک‌بار برای همیشه نیست. هیچ‌کس درواقع نمی‌داند که می‌خواهد چه باشد؛ حتی کسانی که در فرمی جلوی پزشک، وکیل یا مهندس بودن علامت زدند. اینها تنها پرسش‌های مبهمی در مسیر زندگی هستند. در هر قدم از راه، دنیایی پرسش وجود دارد. چیزی که مردم لازم دارند، روندی از طراحی است تا بدانند چه می‌خواهند، به چه کسی می‌خواهند تبدیل شوند و چطور زندگی دلخواه‌شان را طراحی کنند.

بزرگ‌ترین حقیقت این است که بدانید زندگی را نمی‌شود به‌طور کامل و تمام عیار برنامه‌ریزی کرد و مشکلات زندگی هم فقط یک راه‌حل ندارند.

در تفکر طراحی، ما همیشه می‌گوییم، «از مشکل شروع نکن، از آدم‌ها شروع کن، از همدلی شروع کن». وقتی ما با کسانی که از محصولات‌مان استفاده می‌کنند احساس همدلی داشته باشیم، دیدگاه مان را تعریف می‌کنیم، ایده‌پردازی می‌کنیم و شروع به پیش‌نمونه‌سازی می‌کنیم تا ببینیم چه چیزهایی را هنوز در مورد مشکل موجود نمی‌دانیم.