بریده‌هایی از کتاب جستارهایی درباره زن

فمینیسم به معنای افراط و اغراق در به‌دست‌آوردن حق زن نیست. فمینیسم فراتر از آن، به معنای توجه به ویژگی‌های انسانی، دوستی و صلح مرد و زن با یکدیگر و نیز با جهان هستی است.

در دورانی که مردم بیشتر و بیشتر عمر می‌کنند، به‌جرئت می‌توان گفت دوسوم آخر عمر هر شخصی زیر سایهٔ ترس مداوم از گذر عمر است.

برای مرد، ازدواج دیرهنگام همیشه با ارتباط عمومی بهتر و باکیفیت‌تر با مردم همراه است؛ حسی از عشق و شور و هیجان برای مردان مسن به‌ارمغان می‌آورد و نشانهٔ مسلم از توانایی در زمینهٔ هنری یا در فعالیت‌های تجاری یا سیاسی است. اما زن میانسال که با مرد جوان ازدواج می‌کند، به‌شکل کاملاً متفاوت اسیر قضاوت‌های سرزنش‌آمیز جامعه می‌شود. او درواقع تابویی غول‌آسا را درهم شکسته است و امتیاز یا تشویق یا پاداشی از جامعه نمی‌گیرد. حتی ممکن است محکوم شناخته شده و به‌عنوان یغماگر، خودسر، خودخواه و خودنمایشگر طرد شود.

باور جامعه این است که پیرشدن امری کاملاً طبیعی برای مرد و سرنوشت اوست و باید اتفاق بیفتد؛ زیرا او بشر است. در مقابل، پیرشدن برای زن نه‌تنها سرنوشتش نیست و تعریف از نوع بشر، طرف محدود و ظریف را می‌گیرد، بلکه نشانهٔ آسیب‌پذیری اوست. زن نباید پیر شود.

حتی همدردی مردان برای ظلم به زنان در لایه‌های زیرین تفکر مردانه، نوعی برتری‌جویی و تفوق است که خلأ این برتری‌طلبی با اشارات تأیید زنان پر می‌شود.

شست‌وشوی مغزی جنسیتی، وجود زنان را جز در موقعیت‌های خاص پنهان می‌کند. بنابراین، باید بگوییم «او» وقتی منظور ما شخصی از هر دو جنس است. «مَن» روش پذیرفته‌شده برای اشاره به همهٔ بشریت و «مِن» به بیان ادبی برای اشاره به مردم است.

کارلوس فوئنتس، نویسندهٔ مشهور اهل مکزیک، گفته است: «هرکس در درون خود مرزی دارد که گذشتن از آن بسیار دشوار و درعین‌حال، بزنگاهِ خودآگاهی است.»