بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

عوض شدن گاهی چه بی‌اندازه میتواند بی‌رحمانه و سخت باشد...

مادرم که در خانه نیست خانه هم جای امنی نیست...

دلم به اندازه‌ی تمام ساعت هفت‌های شیفت صبح مدرسه شور میزند!

سیب و حوا عمریست سوژه‌ی شعرها شده است... آدم ولی سالهاست روی زمین گم شده است!

چند سالیست که قاپ زدید لبخندم را...

حتی نان خامه‌ای حریف تلخی دهانشان نشد!...

چیزی نگو! دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

شهره بودی تو در شهر به مهربانی... پس چرا سهم من شده یک عالمه پریشانی!

من که عمریست خودم مجهولم بشمار! ریاضی هندسه جبر به کل مردودم

هوای دلم دوباره شیراز نمیشود این دل دوباره بچه نمیشود در آسمان دلم پرنده پر نمیزند شبیه گورستانی که کسی پرسه نمیزند بالای این قبر کسی گریه نمیکند قبری که من درونش خوابیده‌ام گرمم نمیکند...

چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم...

چه قدر خندیدند و ما! چه سوژه‌ی خوبی بودیم...

تمام سهم من گریه‌های ممتد میشود..

آسمان که زرد میشود، دلم برای خودم تنگ میشود...

ای کاش تو لهجه‌ی سکوت را میدانستی...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!

عادت هم که کرده باشم باید بلند شوم... باید انجامش دهم... باید دوباره شروع کنم... باید از پشت بام خانه نگاهی به شهرکنم و خانه‌های روشن را بشمارم... باید حدس بزنم کدام خانه فردا چراغش روشن خواهد شد... من اگر شروع نکنم! من اگر شروع نکنم و اگر خانه‌های روشن خاموش شوند و خاموش‌ها همچنان و همچنان خاموش و خاموش... آن وقتست که من اگر ستاره نگاهم کند، تحقیر خواهم شد...

مادربزرگ‌ها که دروغ نمیگویند! اصلا دروغگو دشمن خداست... شاید قاطی شیر آب به خوردمان داده‌اند که هر چه قدر شیر خوردیم بزرگ نشدیم! من از نسلی نیستم که شیر خورد اما بزرگ نشد، من از نسلی هستم که از شیشه‌ی شیرش بیشتر آب خورد!

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...