بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

مگر فرقی هم می‌کند شهریور با مرداد در این کوچه‌های تنگ شهرمان؟!

کسی نمی‌فهمد چرا سکوت کرده‌ام!... برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

در گورستان ردیف و قطعه‌ای نبود مگر برای شعر! شعرهایی که از دل برآمدند و روی سنگ‌ها نقش گرفتند

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

سیب و حوا عمریست سوژه‌ی شعرها شده است... آدم ولی سالهاست روی زمین گم شده است!

ای صمیمی‌تر از آنچه می‌پنداری! تو به طول کدامین لحظه تنهاییم با من مهربان بوده‌ای؟

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

باز هم ثانیه‌ها را میشنوم که میگذرند و زیر پایشان خاطراتی له کرده! که من باز جارو میکشم... نه میخواهم کلاغی ببینم! نه یک نیمکت خالی! پیغامی اگر داری، روی برگ زرد پاییز بنویس... زیر درخت که بنشینم، شاید آرام بریزد بر شانه‌ام! شاید دیگر شانه‌ام را بالا نیندازم وقتی برگ‌ها خش خش میکنند!...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

اگر میشود چوبتان را کنار بگذارید تا ما هم کمی ‌محبت یاد بگیریم! کله‌های صفرتان همیشه یک جوری گنده‌تر از صفرهای بیست میشود، انگار میخواهید بگویید صفر چیز خیلی بدی است اما خیلی هم بد نیست، اصلا کسی روی ما حساب نکند بهتر است!...

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

سنگ فرش‌های خیابان را تا به حال شمرده ای؟ من می‌شمارم... من می‌شمارم تا خیلی چیزها از یادم برود...! که گفته اینجا سوت و کور است! گوش کن... میشنوی؟ اینجا شب‌های شهرمان همهمه میکند صدای شکستن را در گوش‌های تاریکی... اگر هنوز هم یک قناری در شهر مانده باشد و میدانی؟! دلم روشن است که هست... اما به او بگو، بگو که آواز نخوان ای قناری! کسی باورش نمیشود!... اینجا گناه یکدیگر را به پای دروغ بودن مقدسات مینویسند...

بی‌گمان تو اگر میشنیدی حرف‌هایی که نگفته‌ام! ‌ بی‌گمان تنها نامم برایت آشنا می‌آمد...

چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم... چه قدر ساختیم و خراب کردند... چه قدر خراب شدیم اما خم به ابرو نیاوردیم!... چه قدر قانع بودیم و چه بی‌اندازه کم حافظه!... این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

سالها پیش از خواب پریدم!... همان موقع که دستت به شانه‌ام خورد، رویایم نیمه تمام ماند!... حالا سالهاست که عمیق میخوابم... زنگ هیچ ساعتی، سنگینی هیچ دستی رویایم را نمی‌پراند... خواب‌هایم سنگینند، بیخودی شلوغش نکنید...

چه قدر ساختیم و خراب کردند... چه قدر خراب شدیم اما خم به ابرو نیاوردیم!... چه قدر قانع بودیم و چه بی‌اندازه کم حافظه!... این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

کسی نمی‌فهمد چرا سکوت کرده‌ام!... برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

تو اگر میشنیدی حرف‌هایی که نگفته‌ام! ‌ بی‌گمان تنها نامم برایت آشنا می‌آمد...