بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

درد که یکی باشد، همدردی هم پشت سرش می‌آید.

ــ بگم یا من یا سیگار چی؟ شهاب دستش را گرفت و نشاندش کنار خودش: ــ معلومه، تو!

سنت‌های اشتباهی را باید شکست. از دل تمام این شکستن‌ها،‌ نوری می‌تابد که شاید یک روز، سلول تاریکی را روشن کند. سایه‌ها کنار بروند و شهاب، در آسمانی تاریک رد شود و آن موقع بشود نیک‌بختی و عشق را آرزو کرد...

دائم میان کابوس‌هایم، آن لحظات پر شکنجه را مرور می‌کردم تا روزی که به خدا برسم. تا روزی که گلایه کنم زن را به جرم خطای حوا به بند مردان کشاندی؟ گناه آدم را برای چیدن یک سیب فقط از زن گرفتی؟ که تا دنیا، دنیاست به خاطر یک اشتباه، به خاطر یک سست‌ارادگی، گوش به فرمان و بردهٔ آفریدهٔ دیگرت شود؟ قرار بود خودت آدمیزاد را تنبیه کنی و درس ایمان و اعتقاد را به خوردش دهی اما چرا نصیب زن، همیشه ته‌ماندهٔ مرحمت‌ها شد؟ چرا دوباره مرد سوار بر مرکب غرور تازاند و عنوان جنسیت برتر را گرفت!

ــ هیچی ارزش اینو نداره که بخوایم این دو روزی رو که زورکی زنده‌ایم حروم کنیم.

"جز خودت و خدا، یه وقتا هیچکی نیست تا کمکت باشه، اما... خودت، قهرمان خودت باش. نترس. بجنگ. محکم باش. وقتی که محکم باشی، هر دشمن قدری هم که روبه‌روت باشه، ترس شکست می‌افته به دلش."

تا روزی که گلایه کنم زن را به جرم خطای حوا به بند مردان کشاندی؟ گناه آدم را برای چیدن یک سیب فقط از زن گرفتی؟ که تا دنیا، دنیاست به خاطر یک اشتباه، به خاطر یک سست‌ارادگی، گوش به فرمان و بردهٔ آفریدهٔ دیگرت شود؟ قرار بود خودت آدمیزاد را تنبیه کنی و درس ایمان و اعتقاد را به خوردش دهی اما چرا نصیب زن، همیشه ته‌ماندهٔ مرحمت‌ها شد؟ چرا دوباره مرد سوار بر مرکب غرور تازاند و عنوان جنسیت برتر را گرفت!

راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

نشستم توی اتاقی که یک روز فکر می‌کردم دنیا برایم میان همان چهاردیواری دفن شده و حالا نمی‌دانستم از خوشبختی‌ام چطور بگویم!

درد مشترک، نسبتمان را آن‌قدر نزدیک کرده بود که واهمهٔ از دست دادن داشتیم. هردویمان!

"تقدیر هر غریق نجاتی، شاید یک روز غرق شدن در همان موج‌های وحشی باشد که یکی را از میانش بیرون کشیده!"

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم... شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی!

سنت‌های اشتباهی را باید شکست. از دل تمام این شکستن‌ها،‌ نوری می‌تابد که شاید یک روز، سلول تاریکی را روشن کند. سایه‌ها کنار بروند و شهاب، در آسمانی تاریک رد شود و آن موقع بشود نیک‌بختی و عشق را آرزو کرد...

گریه، جایی شفاست که مرهم باشد، نه حسرت!

ــ تقدیر، تقدیره! دست روزگار و آدما با هم توشه! زورت که کم باشه، می‌خواد خودشو بهت نشون بده!

گناه آدم را برای چیدن یک سیب فقط از زن گرفتی؟ که تا دنیا، دنیاست به خاطر یک اشتباه، به خاطر یک سست‌ارادگی، گوش به فرمان و بردهٔ آفریدهٔ دیگرت شود؟ قرار بود خودت آدمیزاد را تنبیه کنی و درس ایمان و اعتقاد را به خوردش دهی اما چرا نصیب زن، همیشه ته‌ماندهٔ مرحمت‌ها شد؟ چرا دوباره مرد سوار بر مرکب غرور تازاند و عنوان جنسیت برتر را گرفت!

"جز خودت و خدا، یه وقتا هیچکی نیست تا کمکت باشه، اما... خودت، قهرمان خودت باش. نترس. بجنگ. محکم باش.

درست لحظاتی که آرزو داریم خودمان تمام بلاها را تحمل کنیم و بلایی سر عزیزانمان نیاید.

درست لحظاتی که آرزو داریم خودمان تمام بلاها را تحمل کنیم و بلایی سر عزیزانمان نیاید.

اگر با اشک ریختن و ماتم زدن، مُرده‌ها زنده می‌شدند، دیگر هیچ‌کس از دنیا کم نمی‌شد.