بریده‌هایی از کتاب سلخ

همهٔ عالم در یک کَس است، چون خود را دانست، همه را دانست.

آن نفس که شد عاشق، اماره نخواهد شد

من کو؟ مرا خبر نیست. اگر مرا بینی، سلام برسان.

انسان گاهی با عقل و نگاه اندک خود به هرچه می‌نگرد و گمان می‌برد همان که او فهم کرده تمام است که البته این نباشد.

به یاد نگه دار که هر فسادی که در عالم افتاد، از این افتاد که؛ یکی، یکی را معتقد شد، به تقلید! یا منکر شد، به تقلید...

«بدان خلل از این است که خدا را به نظر محبت نمی‌نگرند، به نظر علم می‌نگرند و به نظر معرفت، و نظر فلسفه... نظر محبت کار دیگر است.»

محبوب را به نظر مُحب باید بنگرند.

ایام را مبارک‌باد از شما، مبارک شمایید، ایام می‌آیند تا به شما مبارک شوند.

آن‌روی که سوی تو بود خواندی، آن‌روی که سوی یار است هم بباید خواندن.

با مردمان در حد خودشان سخن بگو

تو را بی‌کس یافتم، همه یاران رفتند به سوی مطلوبان خود، تنهات رها کردند، من، یار بی‌یارانم...

به من بنگر زیراکه چشم‌ها باهم سخن‌ها می‌گویند. دهان که منفعل گردد، چشم سخن می‌آغازد.